De brug die Bolano slaat tussen de Europese en de Zuid-Amerikaanse literatuur, tussen literatuur en politiek, tussen fictieve en bestaande schrijvers, en boeken, is er een waar je niet alleen vele jaren op heen en weer kan rennen, maar waar je jezelf ook regelmatig duizelig voelt worden – de afstand, de hoogte, de breedte, … is soms amper in te schatten …

Als afzonderlijk boek stelt Het lichtende kwaad misschien wel teleur. Er zijn zoveel open einden, zoveel losgelaten histories – je klapt het boek na de laatste pagina niet met een zucht dicht, je blijft met vragen zitten … existentiële vragen, natuurlijk, maar evengoed van die nietszeggende, onbeduidende … zoals: welk boek van Bolano zal ik nu weer es gaan lezen? ( )