De hoofdfiguur is de antiheld, de kleurloze kantoor beambte die het bestaan als zinloos beschouwt. Dézerts leven belichaamt het absurde, de vervreemding, de eenzaamheid. De tragiek van Dézert, én ook van de auteur, is dat ze inzien dat het leven saai, inhoudsloos en zinloos is. Vandaar dat de dood ook zinloos is. Zo lezen we dan ook over de mislukte of niet voltrokken zelfmoord van Dézert.
Het tragische dat gedurende het hele boek bovendrijft is gewoon dat Dézert zichzelf ziet als een individu van de grijze massa, daaraan wil ontsnappen, via een vriendinnetje, maar bij het stuklopen van die relatie terug vervalt in het wezenlijk besef dat men niet kan ontsnappen aan de zinloosheid.
De schrijfstijl is vloeiend maar ironisch en laconiek. Het verhaal zelf is strak gecomponeerd. In brieven à zijn moeder schrijft de auteur zelf over deze roman: "De held is absurd. Het boek wordt treurig en is op eerste zicht belachelijk ; het verhaal wordt nu en dan krankzinnig. Het is geen naturalistische roman, maar een fantastische vertelling over mensen van wie Cervantes ooit zei dat ze alleen maar goed waren om het aantal levende mensen te vergroten"
Zelf ben ik er sterk van overtuigd dat het verhaal heel erg biografisch is. De vertaalster schrijft in het nawoord trouwens ook in verband met de mislopende zelfmoord van Dézert in het verhaal, dat zij zich de vraag stelt of de indiensttreding van de auteur in het leger (1914) uiteindelijk toch de (verkapte) zelfmoord is. Ging de auteur vanwege zijn levensvisie van zijn eigen onbeduidendheid bewust in het front de dood tegemoet? ( )