Het varken Morin is deel twee van de verhalen van Guy de Maupassant en beslaat de jaren 1881-1882. Het recept is gelijk aan deel één, alleen zijn dit maar liefst 59 verhalen in 342 pagina’s. Dat zijn dus korte verhalen en dat leest lekker door. Ik heb mij er in ieder geval uitstekend mee vermaakt.

Een aantal zaken vallen op in deze bundel. Onze geliefde viervoeters komen er niet per se goed van af. In het eerste verhaal overleeft de hond het al niet en verderop wordt er nog een keffertje in een diepe mergelput gegooid. Niet alleen de viervoeters moeten er aan geloven, de dood speelt überhaupt een grote rol in dit deel. Van pagina 72 tot en met 96 leest u over een pastoor die een vrijend paartje vermoordt, een prostituee die een Pruisische militair naar zijn einde helpt en het trieste verhaal van de dood van een blinde man.

De auteur is ook niet te beroerd om zijn verhaal te beginnen met het duiden van de vrouw;

Bestaat er bij de vrouw een intenser gevoel dan nieuwsgierigheid? O, dat weten, dat kennen, dat aanraken van wat je hebt gedroomd? Wat doet ze daar niet voor? Een vrouw zal, als haar ongeduldige nieuwsgierigheid gewekt is, alle dwaasheden, alle onvoorzichtigheden, alle vormen van lef hebben, zal voor niets terugdeinzen.

Waarop een prachtig verhaal volgt van een vrouw die alle genoegens van Parijs wenst te ontdekken en dat ook gaat doen. Zo beschrijft hij het stadse leven, maar uitbundiger is hij nog in zijn natuurbeschrijvingen. Veel verhalen beginnen met het scheppen van een sfeer;

Het was in het jachtseizoen, op het kasteel van Banneville. De herfst was regenachtig en triest. De rosse bladeren ritselden niet onder de voeten, maar verrotten in de karrensporen, onder zware regenval.

Dat jachtseizoen en het jagen lijkt wel het thema van dit boek, dat komt nog vaak terug. Na zo’n natuurbeschrijving komen dan wat personen opdagen en vertelt één van hen het verhaal dat u gaat lezen, meermaals met de toevoeging dat het ‘waar gebeurd’ is.

Uiteraard ook waar gebeurd is het mooie verhaal van de Corsicaanse bandiet, de verschrikkelijke Sainte-Lucie. Maupassant laat u eerst kennis maken met de Corsicaanse natuur voor het verhaal wordt verteld over familie-eer en bloedwraak;

‘Wat een vreselijke gewoonte is die bloedwraak van jullie toch!’
Berustend antwoordde mijn metgezel: ‘Wat wil je? Je moet toch je plicht doen!’

Gaat u vooral lezen over de verrassende ontknoping van de zeekoetenjacht, of over de twee broertjes die in de regenput vallen. Over de man die jaloers is op het paard van zijn beminde, een verhaal dat voor niemand goed afloopt. Over de officier die weet dat hij geen verhouding moet beginnen, het toch doet en overal achtervolgd wordt door zijn maitresse, zelfs na haar zelfmoordpoging. Over (ik zei al, de dood is alom aanwezig) de dertienjarige jongen die zelfmoord pleegt of de levenslange liefde van een stoelenmatster.

Als ik mijn aantekeningen zo langs ga komt alles weer naar boven. Ik zie dan dat, naast de dood en de jacht ook de liefde, het huwelijk en ontrouw als thema’s genoemd mogen worden. Een patiënte zegt tegen haar dokter dat ze nooit zal begrijpen dat een vrouw haar man bedriegt. Daar denkt de dokter het zijne van;

Een vrouw kan pas hartstochtelijk beminnen na getrouwd te zijn geweest. Mocht ik haar vergelijken met een huis, dan zou ik bijna zeggen dat het pas bewoonbaar is als een echtgenoot het pleisterwerk heeft afgestoft.

Maupassant zat niet echt verlegen om een boude bewering. Het laatste verhaal is het titelverhaal en daarmee het langste verhaal van maar liefst 11,5 pagina. Ik verheugde mij al op een vrolijke afsluiter met een knorrend hoofdpersoon, maar daar dacht de auteur iets anders over. Gaat u het vooral lezen.

Vertaling; Hans van Cuijlenborg ( )