Een indrukwekkende geschiedenis van een vrouwenleven dat zich afspeelt in Amerika gedurende de jaren dertig en veertig van de vorige eeuw.
De roman is samengesteld uit korte hoofdstukken die tezamen, een indringend beeld geven van het leven van Mevrouw Bridge. Haar huwelijk met een succesvolle advocaat, haar kinderen, vriendinnen, kerk en natuurlijk the countryclub. Een leven van ontwijken van verantwoordelijkheden, leegte en eenzaamheid.
Door een tekort aan emotionele “vaardigheden” zal de hoofdpersoon haar omgeving en haar leven niet begrijpen. Zij zal het “tekort” niet kunnen benoemen en dat zal -weliswaar gedempt door luxe en zorgeloosheid- leiden tot een verwrongen leven.
Na een gesprek met een vriendin wordt geschreven: “iemand die nog minder vertrouwen in de toekomst had dan zijzelf. Er zat een kwaad, iets boosaardigs achter. Wat het precies was kon ze niet ontdekken, maar ze was zich al vele jaren bewust van zijn abcesachtige aanwezigheid. Tot nog toe, tot de onthulling van zijn bestaan, had ze zich niet kunnen voorstellen dat het meer was dan een denkbeeldige ziekte, evenmin dat er behalve haarzelf nog meer slachtoffers waren. Maar haar vriendin leed onder deze kwaal, en mevrouw Bridge had hem ook. Achteraf kon ze zich momenten herinneren dat dat onzichtbare kwaad was uitgebroken en als enig spoor een zure smaak in haar mond had achtergelaten en een wilde, wilde begeerte.” Er is ook opgekropte woede die zich maar niet ontlaadt omdat de emotie zich niet laat vertalen in woord of gebaar.

Dit raakt de kern van het boek.

Bijna letterlijk, een adembenemend relaas. Een getuigenverslag door een kundig observator en schrijver.
Niet alleen mevrouw Bridge is onderwerp van een roman, over haar echtgenoot schreef Connell tien jaar later ook een roman, Mr Bridge.
Daar ga ik nu aan beginnen. ( )