Vele lange jaren geleden tijdens mijn studie psychologie begreep ik niet waarom wij geen teksten van Freud en Jung te lezen en te leren kregen. Want waren dit niet de namen waar men aan denkt bij de wetenschap psychologie?

Veel later kwam ik de pocket Archetypen van Jung tegen en omdat het begrip archetypen mij sowieso wel aansprak, heb ik het op mijn plankje ongelezen-boeken gezet. Daar heeft het nog lang staan verstoffen omdat mijn opgelopen afkeer van mijn eigen studie mij niet kon motiveren het ook werkelijk open te gaan slaan. De afkeer sleet en mijn nieuwsgierigheid won.

Met mijn eigen wetenschappelijke ervaring in het achterhoofd begon ik te lezen. Wat een verrassing! Geen duidelijke verhandeling met een intro, aanleiding, benodigde aanvullende informatie, de hoofdzaak en vervolgens een conclusie. Niets van dat alles.

Het boekje bevat een vijftal verhandelingen waarbij er op sommige plekken vrijuit hardop nagedacht wordt zonder nog tot een conclusie te komen. Jung noemt zichzelf wel empirist maar komt in grote delen als filosoof op mij over. In het voorwoord legt hij uit dat het begrip archetypen moeilijk uit te leggen is en heftige voor- en tegenstanders heeft. Er wordt zelfs getipt aan het idee dat het helemaal niet bestaat. Wat een opluchting! Een wetenschapper die kennis in twijfel trekt.

Had ik tijdens mijn studie maar kennis genomen van dit soort wetenschap. Dan had ik een stuk minder cynisch tegenover de psychologie gestaan. ( )