Nog steeds één van m’n favoriete auteurs, zeker na het lezen van dit herkenbare verhaal ; doe iets met je volgende uur op deze aardkloot want het leven is in een wip voorbij...en over kloot en wip gesproken ; Philip Roth voegt steeds (?) een hoofdstuk (of meerdere) toe waarin de menselijke lichamelijke interactie (neuken dus :) tot in de kleinste details uit de doeken wordt gedaan, heel vaak op een gore (? hangt er van af wat je gewend bent) en/of manipulatieve manier...Voor de liefhebber, die ik soms ben..,
Pluk de dag mensen, ‘enjoy yourself, it’s later than you think’... En heb eventueel spijt van de dingen die je niet gedaan hebt, maar zelden van de dingen die je wel deed... ( )

De hoofdpersoon sterft als hij voor de zevende keer in zeven jaar geopereerd moet worden. Zijn aderen slibben steeds dicht. Hij heeft een puinhoop van zijn drie huwelijken gemaakt en nu hij worstelt met de eenzaamheid in het bejaardendorp waar hij na "11 september" is gaan wonen, komt hij alleen maar mensen tegen die ziek zijn en dood gaan. Net als zijn vroegere collega's. Het is de weg die "alleman" gaat, en de dood moet je alleen onder ogen zien. De hoofdpersoon krijgt ook geen naam in het boek.

Een indringend portret van een getormenteerde persoonlijkheid. De onbekommerdheid van zijn jeugd staat in contrast met de mislukkingen van de volwassen man. Hoe ouder hij wordt, hoe meer hij beseft dat het leven hem aan het ontglippen is. Zijn job als reclamemanager beantwoordt niet aan zijn jeugdideaal om kunstenaar te worden. Zijn drie huwelijken lopen alle op de klippen. Tegenover zijn broer Howie en dochter Nancy, nochtans de enige mensen die hem altijd steunen, ontwikkelt hij irrationele schuldgevoelens en hij sluit zich meer en meer van hen af.
Roth houdt ons geen illusies voor over het ouder worden: de fysieke aftakeling is een verschrikking ("Old age isn't a battle; it's a massacre"); psychisch glijdt zijn hoofdpersonage langzaam weg in een donkere poel van doodsangst en melancholie om het verloren leven. Toch beleeft hij op het einde een loutering. De prachtige slotpassage - de parallellen met de doodgraversscène in Hamlet zijn evident - is een ode aan het leven zelf. Ook al moeten we sterven toch beschikken we over de innerlijke kracht om de dood te overstijgen in de aanschouwing van de natuur, kunst en in de verbondenheid met onze geliefden.

A moving portrait of a tormented personality. The unconcern of his childhood contrasts with the failures of the adult male. The older he gets, the more he realizes that life is escaping from him. His job as advertising manager does not fulfill his childhood artistic ideal. His three marriages all split on the rocks. Towards his brother Howie and his daughter Nancy, however the only people who always support him, he develops irrational feelings of guilt and he alienates more and more from them.
Roth leaves us no illusions about aging: physical deterioration is a horror ("Old age isn’t a battle, it's a massacre"); psychologically his character slowly slips into a dark pool of anguish and melancholy for his lost life. Still, he experiences a catharsis at the end. The stunning final passage - the parallels with the gravedigger scene in Hamlet are evident - is an ode to life itself. Even if we die, we still have the inner strength to transcend death in the contemplation of nature, art and the relationships with our loved ones. ( )

Meesterwerk. Lezen!! Toch zeker na je veertigste. ( )

Een leven beschreven, met alle ups en downs. Een behoorlijk egocentrische hoofdpersoon die alleen voor zichzelf leeft zonder rekening te houden met anderen. Hij heeft echter wel van het leven genoten. Met vaart en liefdevol geschreven. ( )