De stijl van Márai is eenvoudig en effectief. Ieder woord doet er toe. Ook de structuur is slim in elkaar gezet. Voornamelijk monologen in de eerste persoon, maar hier en daar laat hij plompverloren iets vallen over de afloop en krijgen we nieuwe details over het verleden. Zo schetst hij heel elegant fragmentarisch het hele verhaal. Het deed me bij het lezen denken aan Kafka (zelfde tijd, zelfde cultuur, vergelijkbaar taalgebruik).

Dan de plot. Die is simpel: Eszter is twintig jaar geleden door haar geliefde in de steek gelaten. Hij is een charmante oplichter die bij werkelijk iedereen nog wel wat schulden heeft staan. Hij kondigt plotseling aan langs te komen en al op pagina 1 weten we dat dat niet goed af gaat lopen voor Eszter. Hoe meer we lezen over het verleden, hoe zekerder we weten: die Lajos moet je geen hand geven zonder na afloop je vingers na te tellen. En toch horen we halverwege al dat Eszter aan het eind van die dag haar enige bezit, het ouderlijk huis met de groentetuin waarvan ze leeft, zal overschrijven aan Lajos. "Waarom?!" denk ik dan als lezer en vol spanning las ik verder om te zien wat voor konijn uit het verleden er nog uit de hoge hoed zal komen of wat voor slinkse truuk Lajos zal uithalen. Maar die afloop viel me erg tegen. Iets met noodlot en "het heeft zo moeten zijn". Ik heb de laatste paar hoofdstukken nog eens opnieuw gelezen; ik snap het niet. Ik kan me er niet in verplaatsen. Voor mij voelt het psychologisch ongeloofwaardig. ( )

Subliem boek! De plot is (bedrieglijk) simpel: dwaze oude vrijster ziet na vele jaren de charlatan terug, op wie ze ooit verliefd was en laat zich opnieuw door hem bedriegen. Maar trap niet in de val. Want - en dat herthaalt Marai als een incantatie doorheen heel het boek - "daar gaat het niet om". Waar gaat het wel om? Geniale leugenachtigheid, morele genialiteit en natuurlijk meesterlijk schrijversschap, zoals we dat van Marai gewoon zijn. ( )

Lajos, de geliefde van Eszter, is een leugenaar en een dief. hij bedriegt haar en verdwijnt vervolgens. Twintig jaar later staat hij opnieuw voor haar deur. Sfeerschepping van verarmde Hongaarse burgerij einde 19de, begin 20ste eeuw en van een vervallen landhuis met tafelzilver en tuin: moestuin, amandelbomen, dathila's, rozen.. ( )