Pfeijffer wekt vaak de indruk samen het spel te willen spelen 'hoe van niets iets te maken'. Hij mixt maniërisme (alles onecht) met een voorkeur voor het vulgaire/onttakelende, wat bij hem het patina van echtheid heeft. In dit geval onder andere een held die peepshows bezoekt. Ik ben geneigd erin te trappen, wat me verbaast, want het is in zijn soort een bouquetreekssjabloon.

Dit keer vond ik het wat erg gewrongen, de constructie te zichtbaar, het disbelief niet langer op te schorten. Pfeijffer is niet overtuigend waar dan ook om bekommerd. Eerste kandidaat zou zijn geweest: de vreemde wegen van het verlangen. Maar Rupert blijft teveel een pion, de auteur te weinig met hem begaan. ( )