Ik moet bekennen: het gaat wellicht nooit iets worden tussen mij en de typische Latijnsamerikaanse literatuur. Die wereld van extreme natuurelementen, mensen van absurd-mythologisch formaat, het magisch-realistische kader, het is me allemaal te vreemd, te fantastisch. In het beste geval kan ik het nog appreciëren als goed geschreven verhaal, of omdat er een onderlaag in zit die een fundamentele categorie van de wereld en het leven blootlegt, zoals ik ook enkele science fiction-werken goed vind, maar het genre op zich niet kan pruimen. Met dit boek van Vargas Llosa had ik dezelfde ervaring: op zich is het een interessant verhaal, episch van allure en formaat (700 bladzijden), en teruggaand op een historische gebeurtenis (opstanden in het Braziliaanse Bahia, eind negentiende eeuw), maar de meeste figuren die erin ten tonele worden gevoerd zijn zo karikaturaal extreem (marginale misdadigers, messianistische profeten, radicale revolutionairen, ijzervretende leger-dictators, enz.) dat de subtiliteit verloren gaat. Ik doe Vargas Llosa wellicht oneer aan, maar ik denk dat hij – gedreven door zijn vete met Garcia Marquez – gewoon wou bewijzen dat hij ook wel een werk van enige envergure kon schrijven. ( )