Teveel een sleutelroman, teveel een afrekening. Ik heb weinig zin om veel achtergrondinfo op te zoeken – het draait om de surrealisten, het gaat om Breton. Goed mogelijk dat ook Salvador Dali een rolletje krijgt. Anderen zochten dat allemaal al eens uit. Wie het Frans voldoende meester is, moet dat maar eens googelen.
Er zit wat humor in, maar onderkoeld. Er zitten een paar taalgrapjes in – maar die overleven de vertaling niet. De belangrijkste grap – le crocodile croque Odile – blijft gewoon onvertaald, en al zal het in dit boek misschien wat minder zijn dan in Queneau’s andere boeken, dit is Queneau … er zal toch vast meer van dat te vinden zijn.
Maar los daarvan lijkt dit boek een verplicht nummer te zijn geweest, een afscheidsbrief aan Breton, een document. Teleurgesteld dat ik me kan teleurstellen in Queneau. ( )