Ik kan niet meer zeggen hoe dit boek ooit in mijn boekenkast is terechtgekomen, maar ik kan wel zeggen dat het er bij deze uit gaat. De "geheime geschiedenis" waarvan sprake is nauwelijks geheim te noemen en als ze niet makkelijk te "ontdekken" is, is ze veelal ontsproten aan het brein van de auteur of de mensen bij wie hij leentjebuur ging spelen. En als ze wél te "ontdekken" valt, valt ze overigens nogal vaak ook heel snel te debunken.

Kan overigens best wezen, zoals Wikipedia beweert (zal de eerste niet zijn die over zichzelf schrijft op Wikipedia), dat dit boek het "most controversial book of the year" was (in 2007, neem ik aan), maar dat was het alleen maar voor de Daily Mail en gazettenpraat is maar gazettenpraat, soms zo ongeveer van hetzelfde niveau als de praat voor de vaak van Jonathan Black (de nom de plume van Mark Booth).

Een bloemlezing:

"Het christendom werd door de Kelten moeiteloos omhelsd, want met zijn historische kennis over het leven en werken van Jezus Christus sloot Patricius aan bij de Keltische kosmische profetie over de terugkeer van de Zonnegod." Echt, die Kelten gaven zonder enig probleem hun voorouderlijk geloof op. Zo'n beetje zoals de inwoners van Mekka hun voorouderlijk geloof opgaven toen Mohammed de stad binnentrok ongetwijfeld ...

"Tijdens deze verbreiding absorbeerden de Arabieren elementen uit het zoroastrisme, boeddhisme, hindoeïsme en de Chinese wetenschappers (zoals de kunst om papier te maken). Zij maakten grote vorderingen in disciplines als astronomie, geneeskunde, natuurkunde en wiskunde en vervingen het onhandige Romeinse cijfersysteem door het Arabische dat wij nu kennen." En ik maar denken dat zo ongeveer iederéén intussen wel wist dat de "Arabische" cijfers niet ontwikkeld zijn in de Arabische wereld, maar in India, zo'n 300 jaar voor Christus. De Arabieren namen die cijfers dus over, meer niet.

"In 1726 voorspelde Jonathan Swift in Gullivers reizen het bestaan en de omloopperioden van de beide manen van Mars, die pas in 1877 zouden worden ontdekt door astronomen die gebruik maakten van telescopen. De ontdekkers, die nu pas zagen hoe accuraat Swift was geweest, gaven ze de namen Phobos en Deimos - vrees en schrik - uit ontzag voor Swifts bovennatuurlijke vermogens." Onzin natuurlijk. Galileo Galilei was de eerste die stelde dat Mars een "tripel form" had, Johannes Kepler volgde hem daarin en had het over de "furieuze tweelingen, zonen van Mars", en Swift liet zich wellicht inspireren door Kepler (hij citeerde ook uit zijn werk). Bovendien waren Swifts "voorspellingen van de omloopperioden en afstanden er toch nog een flink stuk vanaf en volgde hij volgens de meeste astronomen een algemeen argument uit die tijd: als Venus en Mercurius geen satellieten hadden, de aarde één en Jupiter vier (dat werd toén toch gedacht), dan moest Mars er twee hebben. Gezien die nog niet ontdekt waren, moesten ze bovendien relatief dicht tegen Mars staan. Swift deed dus op zijn best een berekende gok.

Als u het echt gek wil, is er bijvoorbeeld dit: "Volgens de geheime geschiedenis was Lenin een reïncarnatie van een hogepriester die terug was gekomen om de wederkomst van de Zonnegod te dwarsbomen. En toen Trotski op de vlucht was voor zijn voormalige kameraden en een goed heenkomen zocht in Mexico-stad, keerde hij in feite terug naar huis."

En dan zijn er ook nog de retorische trucjes van de auteur. Dingen die zo uit het boekje "Hoe overtuig ik mijn lezers ?" komen, zoals: "In een tijdsgewricht waarin de westerse georganiseerde religie voor velen dreigt te worden gereduceerd tot puur formalisme en veel mensen haar als uitgeput en steriel ervaren, is het misschien niet verwonderlijk als iedere [cursivering van de auteur, noot van mij] intelligente man of vrouw vroeg of laat in zijn of haar leven begint na te denken over de grote existentiële vragen: leven en dood en zin en betekenis van de mens en het universum." Wie dat niet doet, wie dus niet bezig is met de dada's van de auteur, die is niet intelligent, en aan die omschrijving wil natuurlijk niémand voldoen. Mag ik echter aannemen dat iedere intelligente mens dat soort dingen doorziet ?

Ik had het ten slotte, in mijn vorige boekbespreking al over weinig accurate vertalingen, maar deze slaat toch wel alles: "Sterker nog, toen Jung een ontmoeting had gehad met Rudolf Steiner, deed hij hem af als een leider aan schizofrenie." Een leider, inderdaad. Ik weet niet of G. Duluc een auteursnaam is, maar de vertaler die er achter schuil gaat, moest zich schamen.

Soit, misschien is die vertaler zo vol van zichzelf als de auteur. Die schrijft op het einde van zijn boek dit: "In dit boek zijn de leringen van de geheime genootschappen voor het eerst blootgesteld aan het daglicht. Veel lezers zullen ze wellicht belachelijk vinden - maar dat doen ze dan tenminste omdat ze nu weten wat ze in werkelijkheid zijn. Andere lezers zullen er een zekere waarheid in bespeuren - ook al zijn ze volstrekt onverenigbaar met de grote wetenschappelijke zekerheden van onze tijd. Dit boek is een visionair soort geschiedschrijving: het beschrijft de geschiedenis zoals ze in de menselijke psyche bewaard is gebleven, een soort droomgeschiedenis, geschreven door adepten die in staat waren om vanuit de stoffelijke dimensie een andere binnen te gaan en daaruit terug te keren. het lijkt allemaal onverenigbaar met het soort geschiedschrijving waarmee we zijn grootgebracht, maar zou het misschien in andere dimensies toch waar zijn ?"

Het antwoord daarop is: uiteraard, in de dimensie die het hoofd van de auteur heet. En - bad pun intended - geloof me, ik ben niet het soort mens dat alleen maar wil aannemen wat hij zelf gezien heeft. Als je je verhaal op redelijke wijze weet te onderbouwen, ga ik daar graag (minstens een stuk) in mee. Maar wat Jonathan Black hier presteert, is massa's mensen die mogelijk zouden meegaan in een soortgelijk verhaal (zij dus die in de eerste plaats aan zo'n boek beginnen) van iets overtuigen waar de tegenstanders van dit soort verhalen al jaren aan werken: dat de auteurs van dit soort boeken volkomen zot zijn. ( )