Dit boek, in 1980 gekregen als afleggertje van vrienden van mijn moeder, en nu pas in 2019 gelezen, is niet alleen interessant en spannend, het is kennelijk ook een nog steeds serieus te nemen werk over de archeologie van zuid-Arabië. Eind jaren 1940 begon Phillips, jong Amerikaans archeoloog met een expeditie om pré-Islamitische culturen in Arabië te onderzoeken: de politieke situatie was volkomen anders, deeels lagen zijn doelen in Jemen, wat ze vrijwel onbereikbaar maakte, deels in vage protectoraten. In Qataba (Beihan) hadden ze redelijk succes; daarover gaat ook het grootste deel van het boek. De opgraving in Sjeba, die alleen maar dwarsgezeten werd door alle autoriteiten, die niets wilden, niets begrepen, buitenlanders gevaarlijke indringers vonden en dieven waren, is vooral een verslag van avonturen. Dat geldt tot op zekere hoogte ook wel over Qataba, maar daarover komt veel meer info naar boven over geschiedenis, vondsten, datering, ontcijfering. een begfaamd archeoloog als prof lbright, Belgisch epigraaf Jamme, maar ook vele anderen doen ongelofelijk hun best onder echt primitieve omstandigheden. In hadramaut hadden ze wel willen graven, maar dat lukt niet. aan het eind van het boek gaan ze nog naar Oman, waar het een paradijs blijkt qua faciliteiten, maar daar houdt het boek op (Phillips schreef nog een geschiedenis van Oman later). ( )