Leraar Raat, Unrat voor de leerlingen en de mensen in de stad, aan het gymnasium is nogal tiranniek aangelegd. Speciaal op drie leerlingen heeft hij het voorzien, die volgens hem tegen hem samenspannen. Hij zal er wel voor zorgen dat die leerlingen nooit verder kunnen studeren, zodat ze niet verder in het leven zullen komen. Hij betrapt één van hen op een gedicht waarbij sprake is van een Künstlerin Frölich. Hij gaat naar haar op zoek en hij vindt haar in het café De Blauwe Engel. Prompt ontwikkelt Unrat zich tot beschermheer van Künstlerin Frölich. Hij gaat daarbij heel ver, vindt dat ze altijd het beste verdient en steekt zich in de schulden en al. Uiteindelijk loopt het natuurlijk verkeerd af... Zoals met alle tirannen (?)...

Ik zag eerst de film met de alles behalve aantrekkelijke Marlene Dietrich en het clowneske figuur van professor (Un)Rath en vond die niet eens half slecht. Omdat ik verder ook wel enige interesse heb in de familie Mann - niets van wat ze schreven doorboort mijn ruggegraat, maar dat ze allen schreven fascineert me wel - besloot ik daarop het boek te verslinden.

Al ras ontdekte ik dat de film slechts de helft van het verhaal vertelde: een verhaal van normvervaging, liefde en jaloezie - daar waar het boek het ook nog eens had over kleinburgerlijkheid, anarchie en bovenal wraak. Het boek is, in vergelijking met de film, een pak Russischer (op een Dostojevskiaanse wijze) - kent meer humor - en is, bij momenten, best wel expliciet. De woede van dat kleine burgermannetje, die de ganse gemeenschap met zich mee de modderpoel, het bankroet en de afgrond in trekt, is naar het einde toe best vermakelijk - en een stuk minder sentimenteel dan het einde van de film, waarin het enkel het burgermannetje zelf is dat gebroken achterblijft.

Een lelijke uitgave, dat wel: Rath wordt Metz, en Unrath wordt Mest - alleen vergeet de vertaler dat zelf 90% van de tijd, en staat er ganse boek door Mest, daar waar Metz moet staan. Ik geef het u maar mee ...

http://www.occamsrazorlibrary.org/ ( )