Iemand op Goodreads zei: je identificeert je met Holden, of niet, en afhankelijk daarvan houd je van het boek, of haat je het. Klonk aannemelijk, maar toch was mijn ervaring anders. Identificatie had ik niet, voor mij was Holden een arrogante wijsneus, en ik verdacht de auteur van instemming met zijn supposedly sympathieke personage. Toch las ik graag door, want wat is het allemaal fris en evocatief opgeschreven. En naar het einde toe raakte ik echt meegesleept, door de inbreng van Mr Antolini en het kleine zusje Phoebe.

(spoilers, misschien)

Zij zijn geen phonies en toch prikken ze door Holdens klaagzang heen. Helemaal mooi dat dat corrigerende perspectief, in het geval van mr Antolini, niet in de mond van een heilige wordt gelegd. Oké, het hoeft niet meteen een aanranding te zijn als Mr Antolini het hoofd van de slapende Holden aait. Maar dubieus is het wel, want hij zou dat waarschijnlijk niet doen als Holden wakker was. Misschien is het een cliché dat personages grijs moeten zijn ipv zwart-wit, maar het gaat toch maar om de uitvoering en die is hier perfect. ( )

That kills me... they always do... sort of... it drives me crazy... Dit zijn de veel gebruikte uitdrukkingen. Jongen heeft moeite met volwassen worden, dat wordt geschilderd door deze termen, door schooluitval, door een afspraak met een prostituee die tot niets leidt. Een sterk verlangen naar de kindertijd wordt tenslotte getekend door een bezoek aan zijn 10-jarige zusje, dat eerst met hem mee wil, maar door wie hij zich uiteindelijk laat leiden naar een draaimolen om de gouden ring te vangen. ( )

Het is vooral de "stem" die het hem doet in dit boek. Holden Cauldfield is in de grond een onuitstaanbare puber die zijn gal spuwt op alles en iedereen. Hij roept weerstand op bij de lezer, zeker in de manier waarop hij omgaat met de mensen die hij op zijn weg ontmoet. Holden is ook het typisch rijkeluiszoontje dat zich veel kan permitteren. Maar tegelijk wekt hij ook compassie op: hij blijkt maar een jongetje dat snakt naar goedheid en vriendelijkheid, zielig zelfs.
Wat overblijft is de langgerekte noodkreet van een eigenzinnig jongeman die worstelt met de wereld (zijn hypocrisie en sociale normen) en het leven (waar zijn de eenden in de winter naartoe?).
Grote verdienste is natuurlijk het schetsen van de contouren van wat een nieuwe jeugdcultuur zou worden, en het vertolken van de worsteling van jongvolwassenen. ( )

coming of age, met een verwarde jongere die zowat van alles zo lusteloos maar vooral van andere mensen depressief wordt. Volgehouden schets, met heel sterke laatste hoofdstukken. sprekend taalgebruik. ( )

The catcher in the rye behoeft eigenlijk nauwelijks een introductie. het is een van de meesterwerken van de moderne engelstalige literatuur. Ik weet nog heel goed hoe verbaasd ik was na die eerste bladzijde, 'dit is bepaald geen Dickens!'. Een boek wat je gelezen moet hebben, ik heb er nog weken daarna over na lopen denken, Holden Caulfield (de protagonist) was echt een mysterie voor me geworden. Het boek heeft echt iets met me gedaan (in the non Mark David Chapman sense of the word)...

Vertellen waarover het gaat is lastig, maar dat wil ik ook niet.... Een meesterwerk. ( )