Ik houd een gemengd gevoel over aan het lezen van dit boek. De eerste helft van "De Drinker" vond ik best sterk in zijn beschrijving van het alcoholisch denken en handelen. Fallada zoomt bij momenten goed in op de narcistische en paranoïde elementen in de persoonlijkheid van de hoofdpersoon Erwin Sommer. Maar de tweede helft van het boek, over de internering van Sommer, bracht echter weinig bij om tot een diepgaander begrip te komen van de alcoholische specificiteit. Wie daar dichter bij wil komen, leest bijv. beter "Under the Volcano" van Malcolm Lowry, of "De Val" van August Willemsen. ( )

‘Het begint altijd met een kleinigheid die ons in de ban krijgt en uitgroeit tot iets reusachtig groots- en dan zien we de vrijheid nog slechts door tralies’.

Zie daarin een samenvatting van het leven van Erwin Sommer, hoofdpersoon in een prachtige roman die Fallada kort voor zijn dood bij de uitgever afleverde. Wanneer het zakelijk wat tegenzit en zijn huwelijk wat sleets is geworden, verliest Sommer zich in de alcohol. Binnen de kortste keren kan hij niet meer zonder de drank en wordt zijn leven verwoest. Openbare dronkenschap en geweldpleging brengen hem in de gevangenis en vervolgens in een ‘gesticht’.
Fallada beschrijft dit kapotte bestaan met een vlijmscherpe pen, medegevangenen/patiënten worden raak beschreven en het leven van de hoofdpersoon komt bij wijze van spreken in de handpalm van de lezer te liggen.

Opvallend in het verhaal is de immer aanwezige hoop dat alles weer goed zal komen; Sommer blijkt over een dosis levenskracht te beschikken die je hem in het begin van het boek niet zult toedichten; er is altijd wel dat sprankje hoop dat hem op de been houdt. Hoe ongefundeerd die hoop ook vaak is.

Een triest verhaal, briljant verteld. ( )