Szymborska (°1923-2012) is sinds haar Nobelprijs, 1996 een grote naam en afgaande op deze verzamelde gedichten (tot 2002) heeft ze dat ook verdiend, ook al is haar oeuvre niet zo groot. Wat vooral opvalt, is haar thematische veelzijdigheid: er is geen echt thema of genre dat telkens terugkeert; zowel de grote als de kleine dingen van het leven komen in haar vizier. Grote politieke statements moet je bij haar niet verwachten, al neemt ze in één van haar vroege bundels (1957) duidelijk afstand van het communisme. Ook vorm-experimenten zijn aan haar voorbijgegaan, al dragen haar gedichten uit de jaren 70-80 een licht postmodernistische toets. Al bij al is Szymborska dus een vrij conventionele dichteres gebleven, die zich vooral kenmerkt door een subtiele benadering van de dingen des levens, geregeld ook met een portie ironie. Persoonlijk is voor mij haar dichtbundel Grote Pret, uit 1967, het hoogtepunt. En als ik er één gedicht afzonderlijk uit moet halen, “De werkelijkheid eist”, van 1993, waarin ze meesterlijk evoceert hoe ook de meest dramatische voorvallen door de tijd met een laag stof worden bedekt. ( )