Over Louki, die een onopvallende stamgaste wordt in café Le Condé. Het boek beschrijft vanuit het perspectief van verschillende stamgasten hun relaties met Louki, waardoor haar levensverhaal duidelijk wordt.
Een mooie manier van vertellen is dat. Maar het verhaal noodt tot twee keer lezen, omdat het soms even duurt voordat je door hebt welk personage nu weer aan het woord is. Een heel nuttig naschrift ter toelichting van de vertaler. ( )

De titel van dit boek alleen al wekt meteen een gevoel van melancholie op, het handelsmerk van Modiano. Dit is het vierde boekje dat ik van hem las, en ik kan er best inkomen dat mensen zeggen dat hij altijd hetzelfde boek schrijft: over mensen die terugblikken op hun verleden, hetgeen automatisch een zekere weemoedigheid oplevert, maar die dit terugblikken ook steevast doen vanuit een gevoel van tekort, een tekort dat ze met dat verleden proberen op te vullen, vergeefs uiteraard. De steevast precieze geografische aanduidingen, altijd neergezet in het (brede) centrum van Parijs, wekken de indruk van concreetheid, maar niks is minder waar: de verhaallijnen baden in een voortdurend beklemtoonde onbepaaldheid en vaagheid, die het melancholische effect nog versterkt.
In dit boek staat een bijzondere vrouw centraal, een zekere Jacqueline, ook wel Louki genaamd, die voortdurend op de vlucht slaat zo gauw ze zich ergens gesetteld heeft. Vier mannen die haar gekend hebben, de meeste van hen als bezoeker van het café in het Quartier Latin dat zij ook een tijdje frequenteerde, proberen haar terug op te sporen en tot leven te brengen, want op een of andere manier is Jacqueline er in geslaagd een onuitwisbare indruk na te laten. Dat belet niet dat Jacqueline een tragisch figuur is, die er maar niet in slaagt blijvend te connecteren met andere mensen. Alleen de episode waarin Jacqueline zelf aan het woord komt, lijkt me een constructiefout van Modiano, want ze voegt weinig toe dat we al niet via de andere personages hadden meegekregen. Toch is deze variante op een thema een gaaf juweeltje van Modiano, allleen al door zijn onnavolgbare stijl. ( )

Vier personen vertellen over Louki/Jacqueline: een student die min of meer toevallig in het café is als ze er voor het eerst komt, een detective die in opdracht van haar man naar haar op zoek is, Louki/Jacqueline zelf en, jaren later, haar vriend uit die tijd. Mooi verteld. Zoals je mensen in een café leert kennen: soms een hint naar een verleden, maar geen duidelijke feiten daarover, e.d.

Het boek mag dan naar de mening van de vertaler geschreven zijn in een ‘vederlicht proza’, de inhoud is een genadeloos beeld van mensen die in het leven houvast zoeken en tot de conclusie komen dat dat nu juist hetgeen is wat het menselijk bestaan mist. Het boek wordt bevolkt door jongeren -maar ook enkele ouderen- die zich vrijwel allemaal bevinden in de uiterste marge van bestaan. Allen stamgasten van café Condé. Het verhaal scharniert rond de mysterieuze Louki die op een avond in dit etablissement opduikt.

Het verhaal van deze vrouw wordt door een viertal personages verteld. En weer is daar het thema van ‘het leven bij de gratie van een zeker stilzwijgen’. De onmacht om elkaar echt te kennen wordt -door het sluiten van het verleden- vervolgens op een indrukwekkende wijze aangetoond.

Een mooi boek. ( )

The sixties, het leven van een jonge vrouw beschreven door verschillende personages die toevallig haar pad kruisen waardoor beetje bij beetje een tipje van de sluier die over haar persoonlijkheid ligt wordt opgelicht ( )