Klik op een omslag om naar Google Boeken te gaan.
Bezig met laden... Adem, ogen, herinnering (1994)door Edwidge Danticat
Black Authors (21) » 13 meer Books Read in 2021 (505) Top Five Books of 2021 (394) First Novels (112) AP Lit (184) Books Read in 2008 (218) Bezig met laden...
Meld je aan bij LibraryThing om erachter te komen of je dit boek goed zult vinden. Op dit moment geen Discussie gesprekken over dit boek. geen besprekingen | voeg een bespreking toe
Heeft als studiegids voor studentenPrijzenOnderscheidingenErelijsten
Adem, ogen, herinnering is de debuutroman van de jonge Haïtiaanse schrijfster Edwige Danticat. De roman vertelt de geschiedenis van Haïtiaanse moeders, dochters, kleindochters, echtgenotes en tantes. In de persoon van Sophie kan het eeuwenlange doorgegeven leed tot stilstand komen en een bevrijd leven mogelijk worden. Deze breuk met het verleden verloopt echter niet vanzelf: enerzijds is Sophie dochter van haar moeder, waarmee ze haar pijnlijke nachtmerries deelt; anderzijds heeft Sophie zelf leven op aarde gezet dat ze bewust wil behoeden voor allerlei angsten en vernederende traditionele praktijken. Langzamerhand sluit Sophie vrede met de vrouwen, haar tante, haar moeder en haar oma, die haar weg bijzonder moeilijk gemaakt hebben, maar die zelf zeker in geen betere omstandigheden zijn opgegroeid. Een herkenbaar verhaal niet alleen voor mensen vertrouwd met de Haïtiaanse cultuur, maar ook voor diegenen voor wie relaties tussen vrouwen nauw aan het hart liggen. Geen bibliotheekbeschrijvingen gevonden. |
Actuele discussiesGeenPopulaire omslagen
Google Books — Bezig met laden... GenresDewey Decimale Classificatie (DDC)813.54Literature English (North America) American fiction 20th Century 1945-1999LC-classificatieWaarderingGemiddelde:
Ben jij dit?Word een LibraryThing Auteur. |
Fragment:
Er zal altijd een plek zijn waar vrouwen wonen onder bomen, die ruisen als de wind, klinken als muziek. Deze vrouwen vertellen hun kinderen verhalen, zowel griezelige als vrolijke verhalen. Deze vrouwen zijn flakkerende lichten, op de heuvels, vuurvliegjes in de nacht, de gezichten die dreigend boven je hangen en opnieuw dezelfde afschuwelijke daden begaan die ze zelf hebben moeten doorstaan. Er zal altijd een plek zijn waar nachtmerries van generatie op generatie worden doorgegeven, als erfstukken. Maar wanneer als kardinaalsvinken terugkeren om in een poel stilstaand waer naar hun eigen gezicht te kijken. Ik kom van een plek waaraan ogen en herinnering één zijn, een plek waar je jeverleden met je meedraagt als het haar op je hoofd. Waar vrouwen terugkeren naar hun kinderen als een vlinder of als tranen in de ogen van het beeld waar hun dochters voor bidden. Mijn moeder was dapper als de sterren bij zonsopgang. Ook zij kwam van deze plek. Mijn moeder was net als de vrouw die nooit kon bloeden en toen niet meer kon ophouden met bloeden, de vrouw die haar pijn toeliet om als vlinder te kunnen leven. Ja, mijn moeder was net als ik. Hier, midden in de suikerrietvelden deed ik mijn best het haar te zeggen maar de woorden kwamen niet over mijn lippen. Mijn oma kwam naar me toe en legde haar hand op mijn schouder: 'Luister. Luister voor het voorbij gaat. Parol gin pié zil. De woorden kunnen je voeten vleugels geven. Er is zoveel te zeggen maar het heeft je aan tijd ontbroken.' zei ze. 'Er is een plek waar vrouwen worden begranven in kleren die de kleur van vlammen hebben, waar we koffie op de aarder druppelen voor diegenen die ons zijn voorgegaan, waar de dochter pas echt vrouw is als haar moeder voor haar is overleden. Er zal altijd een plek zijn waar je 's nachts als je goed luistert, je moeder kun horen vertellen. En aan het eind van het verhaal zal ze je deze vraag stellen: 'Ou libère? Ben jij vrij, mijn dochter?' Mijn oma drukte snel haar vingers op mijn lippen. 'Nu', zei ze,' weet je wat je moet antwoorden.' p 205-206 ( )