Het meisje Sophie groeit op bij haar tante Atie in Haïti, onder primitieve omstandigheden. Haar moeder kent zij niet: deze woont en werkt in New-York en stuurt haar familie maandelijks geld en een cassettebantje met haar stem. Als Sophie twaalf is, voegt ze zich bij haar moeder, een overbezORgde vreemdelinge, die haar bij haar aankomst in NY zegt: 'Ik hou van je, meer dan dat de hemel houdt van de sterren.' S verruilt het vertrouwde Creoolse leven, de routine van dorp en boerengemeenschap, voor de harde, snelle onpersoonlijke wereld van NY war de macht van het geld allesoverheersend is. Er zijn heimelijke herinneringen die martelend zijn voor S en haar moeder. Ze is voortgekomen uit een verkrachting: moeder noch dochter heeft de vader ooit gekend. Geen van beiden kan ontsnappen aan de last van het verleden, hetgeen tot uiting komt in vraatzucht, insomnia en seksuele trauma's.

Fragment:
Er zal altijd een plek zijn waar vrouwen wonen onder bomen, die ruisen als de wind, klinken als muziek. Deze vrouwen vertellen hun kinderen verhalen, zowel griezelige als vrolijke verhalen. Deze vrouwen zijn flakkerende lichten, op de heuvels, vuurvliegjes in de nacht, de gezichten die dreigend boven je hangen en opnieuw dezelfde afschuwelijke daden begaan die ze zelf hebben moeten doorstaan. Er zal altijd een plek zijn waar nachtmerries van generatie op generatie worden doorgegeven, als erfstukken. Maar wanneer als kardinaalsvinken terugkeren om in een poel stilstaand waer naar hun eigen gezicht te kijken. Ik kom van een plek waaraan ogen en herinnering één zijn, een plek waar je jeverleden met je meedraagt als het haar op je hoofd. Waar vrouwen terugkeren naar hun kinderen als een vlinder of als tranen in de ogen van het beeld waar hun dochters voor bidden. Mijn moeder was dapper als de sterren bij zonsopgang. Ook zij kwam van deze plek. Mijn moeder was net als de vrouw die nooit kon bloeden en toen niet meer kon ophouden met bloeden, de vrouw die haar pijn toeliet om als vlinder te kunnen leven. Ja, mijn moeder was net als ik. Hier, midden in de suikerrietvelden deed ik mijn best het haar te zeggen maar de woorden kwamen niet over mijn lippen. Mijn oma kwam naar me toe en legde haar hand op mijn schouder: 'Luister. Luister voor het voorbij gaat. Parol gin pié zil. De woorden kunnen je voeten vleugels geven. Er is zoveel te zeggen maar het heeft je aan tijd ontbroken.' zei ze. 'Er is een plek waar vrouwen worden begranven in kleren die de kleur van vlammen hebben, waar we koffie op de aarder druppelen voor diegenen die ons zijn voorgegaan, waar de dochter pas echt vrouw is als haar moeder voor haar is overleden. Er zal altijd een plek zijn waar je 's nachts als je goed luistert, je moeder kun horen vertellen. En aan het eind van het verhaal zal ze je deze vraag stellen: 'Ou libère? Ben jij vrij, mijn dochter?' Mijn oma drukte snel haar vingers op mijn lippen. 'Nu', zei ze,' weet je wat je moet antwoorden.' p 205-206 ( )