Postbode Mario heeft als enige klant de beroemde Chileense communistische dichter en diplomaat Pablo Neruda (http://nl.wikipedia.org/wiki/Pablo_Neruda). Ze raken bevriend en Neruda wijdt Mario in in de wereld van de poëzie en de metaforen. En dat kan de sukkel goed gebruiken om zijn liefde voor Beatriz te bezegelen. Dat gaat niet zonder slag en stoot want haar moeder heeft het niet zo op dichters. 'Vandaag is je glimlach een vlinder, maar morgen zijn je tieten twee kirrende duiven, je tepels twee sappige frambozen, je tong het warme kleed der goden, je achterste de zeilen van een schip en dat wat nu dampt tussen je benen zal de gitzwarte oven zijn waar het trotse metaal van ons ras wordt gesmeed', aldus ma. Prachtig! Ik zou graag weten hoe dat in het Spaans klinkt.*

Het verhaal speelt zich af tegen de achtergrond van de democratische verkiezing van communist Allende - volgens het verhaal vervangt hij met beider goedkeuring de eigenlijk de gekozen Neruda; dat is ongetwijfeld ook het echte verhaal - en de coupe die leidt tot zijn dood, kort daarna gevolgd door Neruda's dood.

* "Ahora tu sonrisa es una mariposa, pero mañana tus tetas van a ser dos palomas que quieren ser arrulladas, tus pezones van a ser dos jugosas frambuesas, tu lengua va a ser la tibia alfombra de los dioses, tu culo v a ser el velamen de un navío, y la cosa que ahora te humea entre las piernas va a ser el horno azabache donde se forja el erguido metal de la raza!" volgens Skármeta, en:

"Hoy es tu sonrisa una mariposa, pero mañana las tetas dos palomas arrullando, tus pezones dos frambuesas jugosas, bata cálida lengua de los dioses, tu detrás de las velas de un barco, y que lo que ahora se concentra entre las piernas, el horno de color negro azabache donde el metal orgullosos de nuestra raza se forja" volgens google translate. ( )

Deze novelle wordt een klein beetje fantastisch op het moment dat de naam Neruda voor het eerst opduikt en een klein beetje wonderlijk wanneer diezelfde Neruda een alleraardigste bijrol op zich neemt. De korte dialogen tussen de dichter op leeftijd en de jonge, opdringerige postbode zijn, hoewel uitermate eenvoudig (enige kennis van de dichter's werk is overbodig - je hoeft enkel te weten dat het een grote, belangrijke dichter is die alom gerespecteerd wordt) - ook vertederend speels. Je leest ze met de glimlach en voor het eerst in je leven denk je dat postbode zijn misschien nog zo slecht niet is. (Als er maar een schrijver of een dichter in je wijk woont.)

De betovering zakt wat weg naar het einde toe, wanneer zowel het land (Chili) als het verhaal beginnen te lijden onder de politieke instabiliteit; maar het verhaal blijft - dankzij de aanwezigheid van Neruda* - overeind.

http://occamsrazorlibrary.blogspot.com/2009/06/il-postino-postman.html ( )