De verteller brengt verslag uit over (zijn) een leven dat zich vorm moet geven in een tijdsgewricht waarin veel mensen niet tot volledige wasdom zullen komen. De jaren voorafgaand aan de Eerste Wereldoorlog leggen over Duitsland een deken van onrust en latente vreemdelingenhaat. De verteller verhaalt over het gezin waarin hij opgroeit, zijn studie medicijnen en bovenal de vervreemding tot zijn ouders. Gedurende WO I vecht hij aan het westelijk front en werkt hij als chirurg in frontlazaretten. Na de oorlog pakt hij de draad weer op en vestigt zich als plattelandsarts. Nadat de nazi’s het openbare leven gaan beheersen vlucht hij naar Frankrijk.

Het boek scharniert ogenschijnlijk rond dit levensverhaal, maar wat het lijkt is het niet. Kernthema is een ervaring die hij heeft met het genezen van een door de hel van het front blind geworden Oostenrijkse korporaal, A.H. (!). Het lukt hem de door een hysterie veroorzaakte blindheid te genezen. Ook ziende blijkt de man echter zijn hysterische karakter te behouden en zal later de wereld in de afgrond storten.

En dan wordt het ooggetuigenverslag een verhaal van observaties en van zelfonderzoek, en ontrolt zich een ontroerende levensloop waarin de schrijver tot de ontdekking komt dat de symptomen van menselijk falen misschien wel gecorrigeerd kunnen worden maar dat uiteindelijk de menselijke lafheid en leugen zegevieren. En daar is geen therapie of medicijn tegen bestand.
Na een kort verblijf in een concentratiekamp waar hij ernstig gemarteld wordt, kan hij naar Frankrijk vluchten; zijn leven is verwoest.

Weiß weet het verhaal op een indrukwekkende wijze te beschrijven; karakters blijven -gevoed door angst en eigen belang- vaak aan de oppervlakte en dat weet hij volledig aan te tonen.

Het boek stemt tot eerbied. ( )