Scott Douglas was ooit eens wereldberoemd met zijn blog avant la lettre dispatches from a public librarian. Ik herinner me, toen ik nog de bibliotheekopleiding volgde, dat ik – vooraleer ik van de pauze gebruik maakte om het hazenpad te kiezen, - eerst vlug even keek of er niet toevallig net een nieuw artikel verschenen was.
Van biblioblogs zoals je die tegenwoordig hebt, met duizend en één knullen en meisjes die je het vuil en de pluisjes om de oren smijten van wat er allemaal in het bibliotheekwereldje vastgeroest en in vrije val was, was toen nog geen sprake. Die dispatches waren dus voor een librarian in training hoogst vermakelijk. En wellicht ook wel een heel klein beetje inspirerend.

Uit die dispatches groeide uiteindelijk een boek, Quiet, please, dat ik de laatste week min of meer diagonaal heb gelezen.

Voor wie pas aan de opleiding begint of voor wie net uit school is en niet voldoende kan drinken om in het leger te gaan is dit misschien wel een aanrader. (Voor wie al jaren in de sector werkt is het gewoon anekdotiek, en ben je evenveel met de link naar de dispatches hierboven. Voor wie echt iets met zijn leven wil doen is er hotelschool, kapperschool, of pietjesbakken.)

Liever dan enige prehistorische bibliotheekwetgeving van achteren naar voor te blokken, of drieduizend jaar kunstgeschiedenis in 100 dia's te doorworstelen (doen ze dat nog?) kan je met behulp van dit boek, hoofdstuk per hoofdstuk (behalve dan de voorlaatste hoofdstuk(ken), die kan je zo overslaan) je verwachtingen over het vak bijstellen. (Naar beneden, jawel.) Want als je denkt dat het allemaal web 2.0 is met schitterende glinsterende presentaties, glimlachen van -aris tot -kneusje, dagenlang vol dankbare leesgierige kinderen, en trossen vol sympathieke senioren op zoek naar hun literaire jeugdliefde, ... tsja, dan sla je wel wat over (gekrijs, gestamp, geroep, getier, gebrul, gestink, gespot, gelach, geklik, geklaag, gesnurk, geruft, gedreig, geneut, gezaag, gekraak, gewalm, ... )
Dat ligt 1. aan de bibliotheek: we hebben nogal wat regeltjes die we behalve met de zin 'het staat in het reglement, mevrouw' amper kunnen beargumenteren, en 2. aan de klant (the patron): waar de klant in het 'echte leven' (lees: buiten de bibliotheeksmuren) geen problemen mee heeft, daar heeft hij binnen de muren plots wel last mee – meneer, hij is aan het gé-ès-èmmen... - de bibliotheek is een heilige plaats, zonder priesters, zonder volgelingen, ... en vaak ook zonder middelen ...

Nu, bestond dit boek alleen uit geklaag dan paste het natuurlijk niet binnen de bibliotheekopleiding. Het is immers de taak van die opleiding om zijn cursisten zo idealistisch als maar mogelijk is te vormen, zodanig dat er na enkele jaren ervaring in het werkveld toch nog enige vernieuwingsdrang overblijft. Douglas, cynisch in zijn beschrijvingen van wat er allemaal foutloopt, geeft er dan ook aan het eind van ieder hoofdstuk een optimistische twist aan. Dat is natuurlijk de juiste houding (om niet ontslaan te worden, op te branden, of uit het raam te springen), maar doet op meer dan één moment nogal melig aan.

Daarnaast kan je dit soort dingen geen 320 pagina's volhouden. De helft was ruimschoots voldoende geweest.

http://occamsrazorlibrary.blogspot.com/2009/02/quiet-please-im-not-library-blog-... ( )