Wellicht ben ik beïnvloed door de reviews die ik op deze site las, maar dit boekje doet inderdaad een beetje aan als een gefictionaliseerd psychologisch experiment, met personages die in een bepaalde framing zijn gezet en blind hun rol spelen. In dit geval heeft McEwan verschillende experimenten bij elkaar gevoegd: dat van een door een klinisch omschreven obsessie gestoorde kerel (Jed), dat van het koppel (Joe en Clarissa) waarin de man en de vrouw gevoelsmatig heel uiteenlopend in elkaar zitten en door een drama hun harmonisch bestaan uit elkaar zien spatten, dat van een volkomen rationeel ingestelde man (Joe) die geconfronteerd wordt met een ogenschijnlijk onzinnige bedreiging en daar uiteindelijk heel extreem op reageert, enzovoort. Heel die framing maakt dat het geheel erg kunstmatig overkomt, alsof de draadjes waaraan de poppetjes van McEwan hangen op de duur wel erg zichtbaar worden.
Dit neemt niet weg dat dit boek absoluut de prijs verdient van één van de meest bloedstollende intro-hoofdstukken die ik ooit gelezen heb, qua compositie is dat hoofdstuk echt een meesterwerkje; en dat neemt ook niet weg dat er op geregelde tijdstippen erg interessante beschouwingen te lezen zijn over de psychologie van de personages. Maar het geheel overtuigt niet, en dat is spijtig. ( )

Niet uitgelezen, maar een van de mooiste en spannendste prologen die ik ooit gelezen heb! ( )

Zeker niet niet zijn beste boek. Meer een soort vinger- of stijloefening. ( )