10 % gelezen. Kon niet boeien, heel wijdlopig verhaal
De jonge hispanist Ariel Lenormand wil een biografie schrijven over Raúl de la Torre, een bekende Spaans-Amerikaanse schrijver van de generatie van García Márquez en Vargas Llosa. Lenormand neemt daartoe contact op met De La Torres eerste vrouw, Amelia. Naar aanleiding van deze ontmoeting komt de biograaf tot een aantal verrassende ontdekkingen, niet alleen met betrekking tot het leven van De la Torre maar ook met betrekking tot diens oeuvre. Het beste deel daarvan - twee romans - blijkt niet door hem zelf maar door Amelia te zijn geschreven. Op zichzelf is dit een interessant thema maar Barceló is helaas niet in staat om daar interessante literatuur van te maken. Daarvoor is haar stijl te expliciet, te damesromanachtig. Haar personages missen diepgang en geheimzinnigheid. Ze hadden beter verdiend dan de clichématige gedachten en gevoelens die Barceló hun toedicht.

Geweldige pagturner. Je wordt helemaal deelgenoot van het verhaal. ( )

Een intrigerende roman, speelt in Parijs eind 20e eeuw. Een jonge criticus gaat een biografie schrijven over een in parijs wonende argentijnse schrijver. Naarmate hij meer aan de weet komt, wordt het geheimzinniger : de plotselinge scheiding van zijn eerste vrouw, het ongeluk van zijn tweede vrouw, zijn late uitkomen voor zijn homoseksualiteit en zijn zelfmoord. Tussendoor de liefdesaffaire van de biograaf met de ex vrouw van de schrijver. Heel spannend en boeiend geschreven, tot het eind! Een boek om moeilijk weg te leggen. ( )

Indringende roman

Mysteries uit het verleden doen het goed in boekenland. Het verleidt sommige uitgeverijen tot achterflapteksten zoals die op Bal Masqué: “Maar al na korte tijd blijkt dat zijn onderzoek een levensgevaarlijke onderneming is. Want welk duister geheim ligt er verborgen in Raúls literaire werk?”. Voor wie de levensgevaarlijke, mysterieuze ondernemingen een beetje beu is, is dit goed nieuws: de spanning in Bal Masqué ligt niet zozeer in huiveringwekkende actie, als wel in het ontrafelen van bloedstollende verhoudingen tussen personages.

Het verhaal gaat over de Duitse literatuurwetenschapper Ari Lenormand. Hij is dermate begeesterd door het literaire werk van de Argentijn Raúl de la Torre dat hij een biografie aan hem wil wijden. Daarvoor trekt hij naar Parijs, de stad waar de la Torre het grootste deel van zijn leven woonde en werkte. In die stad ontmoet hij André en Amelia, respectievelijk ex-uitgever en ex-vrouw van Raúl. Ze bleven tot aan zijn zelfmoord zijn loyaalste vrienden, ondanks het feit dat Raúl hen beiden teleurstelde.

Via verschillende standpunten, ook dat van de alwetende verteller, en met diverse flashbacks ontplooit de Spaanse Elia Barceló haar verhaal. Raúl de la Torre komt naar voren als een verschrikkelijk geliefd en verschrikkelijk verwend groot kind. Hij verwachtte van zijn naasten offers en vreemd genoeg brachten ze hem die ook, meestal. Reden voor die bijna apathische aanbidding was Raúls charisma, zijn vakmanschap en zijn gave om lief te hebben. Zelfs zijn plotse breuk met Amelia, zijn kortstondig huwelijk met kenau Amanda en zijn passionele relatie met de piepjonge Hervé slaan geen wig in de vriendschap. Zelfs nu, jaren na de zelfmoord van Raúl, hebben André en Amelia het er nog moeilijk mee om hem te zien zoals hij werkelijk was. Die verafgoding van Raúl blijft als een schim over nieuwe relaties hangen, wat zowel Ari, die verliefd wordt op Amelia als Yves, de vriend van André, ervaren.

Met de Sacré-Coeur, begraafplaats Père-Lachaise en de Eiffeltoren als achtergrond schetst Barceló een indringend verhaal over liefde, vriendschap, wantrouwen en verraad. Het is meeslepend, onthutsend en zo geloofwaardig dat je soms tegen jezelf moet zeggen dat de la Torre ‘maar’ een romanpersonage is. Door de alwetende verteller en de geheimste zielenroerselen die de personages wel met de lezer maar niet met elkaar delen, zit je in een bevoorrechte positie: jij begrijpt als enige sommige reacties. Dat is een leuke gewaarwording, en al helemaal bij dit mooie boek. ( )