'De gemiddelde allochtone kleuter spreekt en verstaat nauwelijks Nederlands, begrijpt zijn eigen moedertaal niet goed, komt met de speen nog in de mond en hangend in een buggy binnen. Wat een illusie om te denken dat je dat nog in kan halen... '
Aldus een collega van de jonge, pas afgestudeerde onderwijzeres Eefje Pleij. Afkomstig uit het Gooi krijgt ze haar eerste baan op een echte zwarte school in Bos en Lommer, een wijk in Amsterdam-West. Maar juf Eefje laat zich niet ontmoedigen en begint blijmoedig en opgewekt aan haar nieuwe baan. Onopgesmukt en bij tijd en wijle op ontroerende wijze doet zij verslag van de dagelijkse gang van zaken op haar school en biedt aldoende inzicht in de problemen waar steeds meer juffen en meesters in de grotere steden mee geconfronteerd worden: leerlingen die door achtergrond, opvoeding en straatleven verder van hen afstaan dan ooit in de wereld van het onderwijs het geval is geweest.
Eefje Pleij (1973) is onderwijzeres. Dit is haar eerste boek.

Hilarisch verslag van een onderwijzeres op een zwarte school ( )

Een juf ('met blonde staartjes') gaat lesgeven op een 'zwarte' (veel allochtone kinderen) school in Amsterdam-West. De botsing van culturen en de moeite die -met name pre-puberende Marokaanse en Turkse- jongens hebben met een jonge vrouw die make-up en rokjes draagt, vormen het onderwerp van dit boek. De beschreven vrouwonvriendelijkheid, vreemdelingenhaat e.d. zijn tijdloze thema's, ten tijde van verschijnen (2004) vooral ook een actuele problematiek.
Vlot , met veel humor en zelfspot geschreven, verhaalt Eefje Pleij over haar ervaringen op die school, als jonge pas afgestudeerde onderwijzeres uit een gegoed milieu. Blijmoedig begint ze aan haar baan, niet van plan zich te laten ontmoedigen door de sissende geluiden en hatelijke scheldwoorden die ze naar haar hoofd krijgt. "Alle leerlingen krijgen uiteindelijk respect voor mij". ( )