Klik op een omslag om naar Google Boeken te gaan.
Bezig met laden... Le bonheur des petits poissons : Lettres des Antipodes (origineel 2008; editie 2009)door Simon Leys
Informatie over het werkLe bonheur des petits poissons : Lettres des Antipodes door Simon Leys (2008)
Geen Bezig met laden...
Meld je aan bij LibraryThing om erachter te komen of je dit boek goed zult vinden. Op dit moment geen Discussie gesprekken over dit boek. geen besprekingen | voeg een bespreking toe
Geen bibliotheekbeschrijvingen gevonden. |
Actuele discussiesGeenPopulaire omslagen
Google Books — Bezig met laden... GenresDewey Decimale Classificatie (DDC)844Literature French and related languages French essaysLC-classificatieWaarderingGemiddelde:
Ben jij dit?Word een LibraryThing Auteur. |
‘Le bonheur des petits poisons’ biedt een verzameling van kleine stukjes, ieder zo'n vier à vijf bladzijden lang. De onderwerpen zijn gevarieerd, maar kunst –met name literatuur- en China lopen als rode draad door het boek. In ieder essay is wel een mooie gedachte, een fraai citaat of een pakkende anekdote te vinden. Bovendien heeft hij me op het spoor gebracht van een aantal nieuwe boeken, waaronder dat van Jean-François Revel over Proust en de zeeromans van Patrick O’ Brian.
Nog meer boeken dus. Leys zegt daarover: ‘les livres sont essentiellement inutiles. On s’en doutait un peu-et d’ailleurs, c’est bien pour ça qu’on les aime tant.’
Uit de vele mogelijke voorbeelden een wetenswaardigheid over de Chinese keizers, een ironisch citaat over Sartre en iets over universiteitsprofessoren. Eerst de Chinese keizers: wanneer een hoge ambtenaar een verslag moest voorleggen aan de keizer, was het de etiquette dat hij een fout maakte op de eerste of tweede bladzijde. De keizer kon deze fout dan corrigeren en gaf daarmee blijk van zijn oplettendheid en zijn gezag, zonder dat hij genoodzaakt was zich door heel het rapport heen te ploeteren.
De academici dan: ‘de même que les gouvernements de certains pays hyperdéveloppés paient de temps à autre leurs paysans pour qu ‘ils ne produisent pas de beurre, ne pourrait-on pas subsidier certains universitaires pour qu ‘ils cessent d’écrire des livres?’
Tenslotte, Sartre: ‘Au fond la vie de Sarte fut une féerie permanente: il n’y a pas de position plus amusante, plus séduisante, plus originale- et finalement mieux recompensé- que celle de dissident au sein d’une societé tolérante, stable et prospère.’ ( )