Dan Simmons ken ik in eerste instantie van de terecht veel geprezen Hyperion-boeken, van de Ilium/Olympos-epos en de onvergetelijke Carrion Comfort. Na het lezen van The Hollow Man was ik ervan overtuigd dat dit een boekje was uit zijn eerste dagen als schrijver maar dat was een vergissing. Of in ieder geval is dit boek drie jaar na Hyperion uitgekomen.

De elementen zoals van Dan Simmons bekend: de indringende sfeerbeschrijvingen, de gedetailleerde geweldsscènes, de levensechte conversaties, het reizen/vluchten en het langzaam ontvouwen van hoe de vork nu werkelijk in de steel zit, zijn allemaal aanwezig in dit boek. Maar op een of andere manier lijkt het wel simpeler dan hoe ik het uit zijn andere boeken ken. Of misschien is het wat minder met het hart geschreven en wat meer met het hoofd.

Er zit dan ook een uitgebreide theorie in over het menselijke bestaan en dat weergegeven door een telepathische wiskundige die rouwt om zijn net overleden telepathische vrouw. Voor de science en voor de fiction zit het met dit boek zeker wel goed. Maar voor zoals ik Dan Simmons ken ietsje te veel uitgelegd naar mijn smaak.
Dat neemt niet weg dat het zeker wel de moeite waard is. ( )

Jeremy Bremen is een wiskundige die de gedachtengolven van andere mensen kan lezen. Zijn vrouw Gail bezit dezelfde eigenschap en samen kunnen ze de opdringende gedachten , 'de neurobabbel" buitensluiten van de wereld om hen heen. Als Gail sterft aan kanker is Jeremy totaal uit balans en besluit letterlijk alle schepen achter zich te verbranden en zonder doel op pad te gaan. Zonder Gail komen de gedachten ongefilterd en ongecontroleerd binnen waardoor hij bijna niet te verdragen hoofdpijnen krijgt.
Omdat leven of dood hem totaal niet meer interesseren komt hij in waanzinnige situaties terecht.
Het verhaal bestaat eigenlijk uit drie verhaallijnen die op een knappe manier in elkaar verweven zijn. Het droeve leventje van de blinde,dove en verstandelijk gehandicapte Robby Bustamante, de onderzoekingen van Jeremy naar de golffrontanalyse van de geheugenfunctie en de omzwervingen van Jeremy na de dood van Gail.
Deze verhaallijnen worden aan het einde van het boek op een knappe manier met elkaar verweven.
Het was voor mij geen gemakkelijk boek om te lezen, zeker bij de wiskundige gedeeltes moest ik mijn aandacht houden. Maar juist omdat Jeremy zijn wiskundige vergelijkingen ook in "normale" woorden om moest zetten in zijn uitleg naar Gail, lukte het mij om de essentie van zijn verhaal te snappen.
Het boek is zo goed geconstrueerd dat je op het laatst pas snapt waarom die verschillende verhaallijnen noodzakelijk waren.. en nu wil ik het eigenlijk gewoon nog eens lezen. ( )