Ik blijf met een ambigu gevoel zitten na het lezen van dit boek. Aan de ene kant trok het me heel erg aan door zijn ijzersterke verhaaltrant die erg Dickensiaans aandoet. Ook de enorme betrokkenheid tussen de hoofdpersonages, bijna allemaal leden van de familie Berry, kwam net als bij Dickens heel warm en intens over. Maar vergis je niet: Irving is door en door een auteur van het eind van de twintigste eeuw: de erg onconventionele omgang tussen de familieleden, de grensoverschrijdende thematieken (verkrachting, incest, homofilie, enz), en de soms marginale milieus (prostituees, radicale - zij het wat klungelige - revolutionairen, ...) maken van Irving een heel moderne Dickens. En dan is er de typische Irving-inbreng met absurd-hilarische figuren en toestanden die bij een gewone schrijver compleet ongeloofwaardig zouden overkomen, maar die je bij hem aanvaardt als bijna normale fenomenen. Kortom, een cocktail die van dit verhaal echt wel iets 'groots' maakt, die maakt dat je het gevoel krijgt iets bij te leren over het absurde, complexe, hilarische, harde én vertederende van de wereld en het leven. Knap.
Maar ... in de laatste honderd pagina's ging Irving voor mij nét iets te ver, was de rek van wat voor mij aanvaardbaar en geloofwaardig overkwam er uit (de wraakoefening op Chipper bijvoorbeeld). Irving probeerde na het Weense hoofdstuk net iets te opzichtig naar een mooi "Gatsby-einde" toe te werken, en dat was er voor mij teveel aan. ( )

Het leven van het gezin Berry speelt zich hoofdzakelijk af in drie hotels "New Hampshire": een in New Hampshire, een in Wenen en een in Maine. Het boek, verteld door John Berry, de derde van de vier kinderen Berry, neemt ons mee door het soms ontroerende en soms bizarre leven van dit gezin dat als een gewoon gezin begint, maar steeds vreemdere trekken krijgt. Ik lees het als een ironisch boek.