Klik op een omslag om naar Google Boeken te gaan.
Bezig met laden... Witte tanden (2000)door Zadie Smith
» 64 meer Books Read in 2017 (85) Books Read in 2019 (59) Black Authors (28) Top Five Books of 2017 (108) Books Read in 2016 (738) Female Author (278) Books Read in 2023 (476) BBC Radio 4 Bookclub (58) Books Read in 2021 (678) Unread books (257) 1,001 BYMRBYD Concensus (203) Favorite Long Books (187) A Novel Cure (273) Big Jubilee List (17) Overdue Podcast (267) Best Family Stories (180) Swinging Seventies (24) First Novels (80) 2000s decade (74) 1990s (156) Books Read in 2006 (163) hopes (29) SHOULD Read Books! (105) Penguin Random House (80) Fate vs. Free Will (36) To Read (4) Five Star Novels (14) To Read (192) Books in Riverdale (77) AP Lit (320) Entender el mundo (45) Reading Glasses Podcast (407) BBC World Book Club (97) I Can't Finish This Book (139) Bezig met laden...
Meld je aan bij LibraryThing om erachter te komen of je dit boek goed zult vinden.
Wow, 24? Was ze echt 24 toen ze dit publiceerde, Zadie Smith? Hoed af! “White Teeth” is immers een goed opgebouwde, in zeker opzicht zelfs een caleidoscopische roman die je van een veel rijpere auteur zou verwachten; ook de psychologische portrettering van de personages mag er best wezen, en dan zwijgen we nog over de uitwerking van thema’s als de integratie/acculturatie van migranten, genetische manipulatie, het nature-nurture-debat, generatieconflicten, de rol van toeval in het leven, enz. Zadie Smith wordt dikwijls vergeleken met Rushdie, en ik begrijp wel waar dat vandaan komt, zowel stilistisch als inhoudelijk. Maar Smith staat zoveel dichter bij het échte leven, en haar verhalen zijn zoveel vlotter leesbaar, met meer humor ook, dat ik wel weet naar wie mijn voorkeur uitgaat. Af en toe is de toon iets te sarcastisch en enkele passages hadden wel wat meer redactie verdiend, maar dit boek blijft indrukwekkend. Spijtig dat Zadie Smith, afgaande op de reviews van haar andere boeken, dit niveau nadien niet heeft kunnen aanhouden. ( ) Personages die ideeën personaliseren zonder stereotiep te worden, humor als het plagen van een dierbare vriend, een finale die alles - en iedereen - samenbrengt zonder in overdrijving te vervallen: Witte Tanden heeft het allemaal. Alleen als de familie Chalfen ten tonele verschijnt, lijkt het even de verkeerde kan op te gaan, maar Smith herpakt zich snel. Mooi portret van Londen als smeltkroes. Interessante lectuur overigens voor wie anno 2016 geïnteresseerd zou zijn in de vraag wat de relatie is tussen het criminele milieu en radicalisering.
It follows, for a while, the lives of three poor North London families over several decades of the late 20th Century- the Chalfens, Joneses, and the Iqbals, except that it does not really follow them. There is no coherent thread, just a lot of scenes designed to show us how weird, funny, grotesque, or dull these people of Indian, Jamaican, and Turkish backgrounds are. A few negative reviews have pointed out that Smith, despite her background, has no real grasp of slang- especially that of the Jamaican immigrants the Joneses represent, as she supposedly mixes Jamaican and Rastafarian terms with ease. I have no idea whether this is true or not, but the characters are all stereotypes, and speak in atrocious dialogues, whether or not the patois is correct. To nitpick over the patois when the writing is atrocious is like complaining the rabid dog that bit you also looked flea-bitten. Conversation is best when it gives the illusion of colloquialism while focusing on the most poetic moments of speech to arrive at illuminating points that a reader can relate to. Conversation, when well used, can be a shortcut o establishing a character's traits and habits, far more easily and quickly than omniscient narration can. Smith has no idea that this is what it can be used for. Instead, she sees it as a way to show hipsterism is alive and well, and she's an initiate of it. The two ostensible leads are Archie Jones- an inveterate liar and Samad Iqbal, a career waiter. They are buddies from World War Two, and the patriarchs of their clans. Archie marries beautiful, but buck-toothed Clara, who hates her Jehovah's Witness mother, thus slipping into an unsavory lifestyle in rebellion. They have a daughter, named Irie. Samad marries a girl named Alsana and has twin boys, Magid and Millat- the former a Fundy Islamist, and the latter a wannabe street thug. Both men are disappointed in life, and an inordinate portion of the book takes place in a dentist's office- hence the title, which also is slang to mean the ideal of a handsome English boy or girl the social climbing foreigners see as ideal mates. Of course, the children cannot assimilate, and Irie fixates on Millat. Then, nothing much more happens, as the older generations' struggles give way to the younger, including Moslem cultists, genetic experiments on mice, the protests against Salman Rushdie's The Satanic Verses (a cheap way to wrangle a blurb from him- which worked!, as his is the first on the book's blurb page) the Chalfen family, and then the book just ends- as if Smith grew bored with the whole damnable enterprise, and thought she'd just pull the plug. Of course, this end comes only after a hundred and fifty or so pages of a book that seems to want to veer into science fiction before dropping back to failed social satire, and after many other narratives and themes are dropped without reason- admittedly, none were that interesting to begin with, but why start a bad thread if you will not even end it? The book is full of such technical failings, and cannot even qualify as a slice of life tale, in the mold of a lesser A Tree Grows In Brooklyn or the Bridge novels of Evan S. Connell, for it seemingly wants to go somewhere, only to pull back, and just wither. Was macht nun diesen Roman aus dem multiethnischen Milieu Londons so bedeutend, dass kaum mehr jemand wagt, auch auf die Schwächen hinzuweisen und sein Übermaß an Figuren und vor allem das versöhnliche Ende zu kritisieren? Der Roman ist vielleicht tatsächlich, wie Zadie Smith selbst sagt, das "literarische Äquivalent eines hyperaktiven, zehn Jahre alten, steptanzenden rothaarigen Kindes" und damit in erster Linie außergewöhnlich. Seine Dialoge sind von einer Vitalität, dass man glaubt, man säße auf dem Oberdeck eines dieser roten Busse. Man genießt die scharfsichtige Analyse auch der unbedeutenden Nebensächlichkeiten und folgt den sich oft verlierenden mäandernden Gedanken, weil Zadie Smith mit Worten umzugehen weiß. Selbst dann, wenn sie philosophische Ideen des Daseins auf "Analogien für den Duracell-Hasen" reduziert, sind Witz, Sentimentalität und eine Form des magischen Realismus eben gerade so wohldosiert, dass es keine Haken gibt, die den Lesefluss behindern. Heeft de bewerkingHeeft een naslagwerk/handboekHeeft als studiegids voor studentenPrijzenOnderscheidingenErelijsten
©2000. - Vertaling van: White teeth. - London : Hamilton, 2000. - 1e druk Nederlandse uitgave: 2000. Geen bibliotheekbeschrijvingen gevonden. |
Actuele discussiesGeenPopulaire omslagen
Google Books — Bezig met laden... GenresDewey Decimale Classificatie (DDC)823.914Literature English English fiction Modern Period 1901-1999 1945-1999LC-classificatieWaarderingGemiddelde:
Ben jij dit?Word een LibraryThing Auteur. |