Onze site gebruikt cookies om diensten te leveren, prestaties te verbeteren, voor analyse en (indien je niet ingelogd bent) voor advertenties. Door LibraryThing te gebruiken erken je dat je onze Servicevoorwaarden en Privacybeleid gelezen en begrepen hebt. Je gebruik van de site en diensten is onderhevig aan dit beleid en deze voorwaarden.
A haunting novel about the tenuous friendship that blooms between two disparate strangers--one an illegal Nigerian refugee, the other a recent widow from suburban London.
sweetiegherkin: Two books about strong women who survive horrific situations in war-torn African countries; one fiction and one nonfiction but both moving in their own way.
BookshelfMonstrosity: The stories of a impoverished countryside boy and two upper-class sisters are told against the backdrop of the 1960s Biafran War. This book, by one of Nigeria's most famous authors, should appeal to readers interested in Nigeria's history, Nigerian society and the lives of women in Nigeria.… (meer)
dsc73277: "Hearts and Minds" and "Little Bee" have been two of the most compelling books I have read this year. Both deal sympathetically with the experience of migrants to Britain. At times they make for difficult reading, reminding one as they do of how difficult some people's lives are, however, ultimately they are not devoid of hope.… (meer)
Als je alleen de inhoudelijke samenvatting leest van 'The other hand' dan bekruipt je ongetwijfeld het gevoel dat dat geen goed verhaal kan opleveren. Het verhaal zit propvol grote gebeurtenissen, grote emoties en enorme morele dilemma's: offer jij je vinger op om iemands leven te redden? Help jij je ver gewaande medemens als die onverhoeds aan de deur klopt? Vind je het systeem waarachter je je kunt verschuilen belangrijker dan medemenselijkheid?
Dat klinkt als veel te veel om in een goed boek te proppen. Het knappe is dat 'The other hand' juist heel goed de balans bewaart. Ondanks al die grote gebeurtenissen, emoties en dilemma's. In de eerste plaats omdat het gewoon bijzonder goed geschreven is. In de tweede plaats omdat van hoofdstuk tot hoofdstuk het perspectief switcht tussen de vrouw die haar vinger offert om een persoon te redden en de vrouw - of het meisje - die gered wordt omdat iemand haar vinger offert.
Ondertussen wordt er een schets gegeven van de manier waarop de westerse wereld met vluchtelingen omgaat: van de westerse medeplichtigheid daar (in Nigeria) tot de wijze waarop alles juridisch is dichtgetimmerd hier (in Engeland). Als je als asielzoeker aankomt dan krijg je een formulier voor je vluchtverhaal. Zoals de ene hoofdpersoon - een Nigeriaanse vluchtelingvrouw van 15 jaar - het zegt: "They only gave you enough space to write down the very saddest things that happened to you. That is why people do not like refugees. It is because they only know the tragic parts of our life, so they think we're tragic people." De vrouw zit twee jaar in het detentiecentrum in afwachting van haar lot.
Een psychiater die actief is in dat centrum schetst zijn rol als volgt: "Psychiatry in this place is like serving an in-flight meal in the middle of a plane crash. If I wanted to make you well, as a doctor, I should be giving you a parachute, not a cheese-and-pickle sandwich. To be well in your mind you have first to be free, you see?" Kijk, dat zijn zinnen waar je wat mee kan! Nou, vooruit, nog een dan, van de Nigeriaanse vrouw: "The first week I was in the detention centre, U2 were number one here too. That is a good trick about this world, Sarah (de andere hoofdpersoon/verteller). No one likes each other, but everyone likes U2." Ook de andere verteller - een Engelse vrouw met haar jonge snelle wilde baan en leven - heeft af en toe goede wisecracks, zoals na de zelfmoord van haar man: "Oh, I dare say I'll cope the way British women always used to cope, before the invention of weakness."
Aan het einde van het boek vliegt Cleave wat mij betreft toch een beetje de bocht uit. Ik hoef niet per se een happy end, maar dit is in de categorie unhappy ends niet echt heel erg subtiel te noemen. En dat nadat de balans zo lang zo sterk bewaakt leek in alle grote gebeurtenissen, emoties en morele dilemma's. Neemt niet weg dat het een heerlijk geschreven boek is. Na lezing nestelen zich twee vreselijke vragen in je hersenpan: zou ik mijn vinger offeren? En zou ik mijn huis open stellen? Gelukkig kun je die vragen - denk je - nog jaaaaaaaren voor je uit schuiven. ( )
Er is blijkbaar een algemene overeenkomst dat er over de inhoud van dit boek zo weinig mogelijk mag geschreven worden. Ik zal er mij dan ook maar aan houden en het laten bij het aanraden van dit fantastisch boek, een page turner waar twee vrouwen en een kleine jongen de sterkhouders zijn, terwijl de mannen er maar bekaaid uitkomen. Na het lezen van dit boek kan je niet anders dan even te reflecteren over asielbeleid. ( )
Veel geheimzinnigheid om dit boek. Het boek waar niemand over wilde praten. Een afrikaans meisje is de hoofdpersoon. Zij is met haar zus getuige van het platbranden en uitmoorden van haar dorp. Het dorp moet plaats maken voor het winnen van olie. Nigeria anno 2009. Zij vluchten voor de moordenaars en ontmoeten een engels stel op vakantie op het strand. Het wordt een dramatische situatie en Klein Bij ontsnapt aan de dood dankzij Sarah. Jaren later beland Kleine Bij in een asielzoekerscentrum in Groot Brittanie en gaat op zoek naar Sarah. De verhalen van de verschillende personen worden door elkaar gevlochten, de lotgevallen van Kleine Bij, de zelfmoord van Andrew, Sarah en hun zoontje Charlie. Een boek dat ik met gemengde gevoelens heb gelezen. Het is spannend, een mooie opbouw. Het einde vind ik afgeraffeld i.t.t. de opbouw van de eerste helft van het boek. Een boek dat toch iedereen moet lezen, al is het alleen om te voelen hoe het is om vluchteling te zijn. ( )
Het thema van het boek is best heftig en het verhaal van hoofdpersoon Kleine Bij schrijnend. Maar op de een of andere manier pakken de personages me niet en blijft het een verhaal op afstand. De personages zijn te koel en afstandelijk, hun keuzes soms onbegrijpelijk en daardoor worden ze niet sympathiek of 'echt'. Jammer, ik geloof dat het boek, het verhaal, meer potentie had. Maar mij pakt het niet. ( )
While the pretext of “Little Bee” initially seems contrived — two strangers, a British woman and a Nigerian girl, meet on a lonely African beach and become inextricably bound through the horror imprinted on their encounter — its impact is hardly shallow. Rather than focusing on postcolonial guilt or African angst, Cleave uses his emotionally charged narrative to challenge his readers’ conceptions of civility, of ethical choice.
"Little Bee" leaves little doubt that Cleave deserves the praise. He has carved two indelible characters whose choices in even the most straitened circumstances permit them dignity -- if they are willing to sacrifice for it. "Little Bee" is the best kind of political novel: You're almost entirely unaware of its politics because the book doesn't deal in abstractions but in human beings.
toegevoegd door VivienneR | bewerkThe Washington Post, Sarah L Courteau(Feb 25, 2009)
"Little Bee" is the best kind of political novel: You're almost entirely unaware of its politics because the book doesn't deal in abstractions but in human beings.
Book clubs in search of the next "Kite Runner" need look no further than this astonishing, flawless novel about what happens when ordinary, mundane Western lives are thrown into stark contrast against the terrifying realities of war-torn Africa.
Cleave has a sharp cinematic eye, but the plot is undermined by weak motivations and coincidences.
toegevoegd door Shortride | bewerkPublishers Weekly(Nov 10, 2008)
The taut spring of Cleave's intricate plot is a sequence of unpalatable moral decisions that cleverly bind life-choices to the guilty freight of conscience. But this novel's great strength is the squeamishly raw candour of its protagonists.
The Other Hand is an ambitious and fearless gallop from the jungles of Africa via a shocking encounter on a Nigerian beach to the media offices of London and domesticity in leafy suburbia. Part-thriller, part-multicultural Aga saga, the book enmeshes its characters in the issues of immigration, globalisation, political violence and personal accountability. Lists of themes are often review-speak for "worthy but dull", but not in this case. Cleave immerses the reader in the worlds of his characters with an unshakable confidence that we will find them as gripping and vital as he does. Mostly, that confidence is justified.
'Groot-Brittannië is trots op zijn traditie een toevluchtsoord te bieden voor eenieder die vervolging en gewapende conflichten ontlucht [sic].' Uit Life in the United Kingdom: A Journey to Citizenship (uitgave van het Britse ministerie van Binnenlandse Zaken, 2005)
Opdracht
Voor Joseph
Eerste woorden
Op de meeste dagen zou ik willen dat ik een Britse munt van een pond was in plaats van een Afrikaans meisje.
Citaten
Informatie afkomstig uit de Engelse Algemene Kennis.Bewerk om naar jouw taal over te brengen.
(Little Bee, p.13/14:) "...and I ask you right here please to agree with me that a scar is never ugly. That's what the scar makers want us to think. But you and I, we must make an agreement to defy them. We must see all scars as beauty (...) Because take it from me, a scar does not form on the dying. A scar means, "I survived".
Through the lobby of the Home Office building, the public sector shuffled past in its scuffed shoes, balancing its morning coffee on cardboard carry trays. The women bulged out of M&S trouser suits, wattles wobbling and bangles clacking. The men seemed limp and hypoxic--half-garroted by their ties. Everyone stooped, or scuttled, or nervously ticked. They carried themselves like weather presenters preparing to lower expectations for the bank-holiday weekend.
We knew what we had: we had nothing. Your world and our world had come to this understanding. Even the missionaries had boarded up their mission. They left us with the holy books that were not worth the expense of shipping back to your country. In our village our only Bible had all of its pages missing after the forty-sixth verse of the twenty-seventh chapter of Matthew, so that the end of our religion, as far as any of us knew, was My God, my god, why hast thous forsaken me? We understood that this was the end of the story. That is how we lived, happily and without hope. I was very young then, and I did not miss having a future because I did not know I was entitled to one.
Compromise, eh? Isn't it sad, growing up? You start off like my Charlie. You start off thinking you can kill all the baddies and save the world. Then you get a little bit older, maybe Little Bee's age, and you realize that some of the world's badness is inside you, that maybe you're a part of it. And then you get a little bit older still, and a bit more comfortable, and you start wondering whether that badness you've seen in yourself is really all that bad at all. You start talking about ten percent.
There were people in that crowd, and strolling along the walkway, from all of the different colors and nationalities of the earth. There were more races even than I recognized from the detention center. I stood with my back against the railings and my mouth open and I watched them walking past, more and more of them. And then I realized it. I said to myself, Little Bee, there is no them. This endless procession of people, walking along beside this great river, these people are you.
This isn't about the decisions you made anymore. Because the biggest thing in your life, the thing that killed Andrew and the thing that means you can't sleep, is something that happened without you.
Laatste woorden
Maar ik, ik keek hoe al die kinderen lachten en dansten en elkaar nat spetterden in het zoute water, en ik lachte en lachte en lachte tot het geluid van de zee overstemd werd.
A haunting novel about the tenuous friendship that blooms between two disparate strangers--one an illegal Nigerian refugee, the other a recent widow from suburban London.
▾Beschrijvingen bibliotheek
Geen bibliotheekbeschrijvingen gevonden.
▾Beschrijving door LibraryThing leden
Boekbeschrijving
Op een mooi strand wacht een verhaal op een verteller. Het verhaal maakt je aan het lachen. Het ontroert je, het schokt je en het vervult je met afschuw. Maar steeds weer zul je terugkeren naar dat strand. Keer op keer. We willen je eigenlijk niet vertellen waar dit boek over haat. Het is een uiterst bijzonder verhaal en we willen je leesplezier niet verpesten. Maar toch moet je genoeg weten om het boek te kunnen kopen, en daarom vertellen we je dit: Dit is een verhaal over twee vrouwen. Ze hebben elkaar ontmoet op een paradijselijk Afrikaans strand, en een van hen heeft een verschrikkelijke keuze moeten maken. Twee jaar later ontmoeten ze elkaar opnieuw, en dat is waar het verhaal begint. Op het moment dat je begint te lezen, wil je je vrienden erover vertellen. Maar vertel hun alsjeblieft ook niet waar dit boek over gaat. Door de magie van het boek komen ze het vanzelf te weten.
)
)
)
Google Books — Bezig met laden...
(3.74)
5
Dat klinkt als veel te veel om in een goed boek te proppen. Het knappe is dat 'The other hand' juist heel goed de balans bewaart. Ondanks al die grote gebeurtenissen, emoties en dilemma's. In de eerste plaats omdat het gewoon bijzonder goed geschreven is. In de tweede plaats omdat van hoofdstuk tot hoofdstuk het perspectief switcht tussen de vrouw die haar vinger offert om een persoon te redden en de vrouw - of het meisje - die gered wordt omdat iemand haar vinger offert.
Ondertussen wordt er een schets gegeven van de manier waarop de westerse wereld met vluchtelingen omgaat: van de westerse medeplichtigheid daar (in Nigeria) tot de wijze waarop alles juridisch is dichtgetimmerd hier (in Engeland). Als je als asielzoeker aankomt dan krijg je een formulier voor je vluchtverhaal. Zoals de ene hoofdpersoon - een Nigeriaanse vluchtelingvrouw van 15 jaar - het zegt: "They only gave you enough space to write down the very saddest things that happened to you. That is why people do not like refugees. It is because they only know the tragic parts of our life, so they think we're tragic people." De vrouw zit twee jaar in het detentiecentrum in afwachting van haar lot.
Een psychiater die actief is in dat centrum schetst zijn rol als volgt: "Psychiatry in this place is like serving an in-flight meal in the middle of a plane crash. If I wanted to make you well, as a doctor, I should be giving you a parachute, not a cheese-and-pickle sandwich. To be well in your mind you have first to be free, you see?" Kijk, dat zijn zinnen waar je wat mee kan! Nou, vooruit, nog een dan, van de Nigeriaanse vrouw: "The first week I was in the detention centre, U2 were number one here too. That is a good trick about this world, Sarah (de andere hoofdpersoon/verteller). No one likes each other, but everyone likes U2." Ook de andere verteller - een Engelse vrouw met haar jonge snelle wilde baan en leven - heeft af en toe goede wisecracks, zoals na de zelfmoord van haar man: "Oh, I dare say I'll cope the way British women always used to cope, before the invention of weakness."
Aan het einde van het boek vliegt Cleave wat mij betreft toch een beetje de bocht uit. Ik hoef niet per se een happy end, maar dit is in de categorie unhappy ends niet echt heel erg subtiel te noemen. En dat nadat de balans zo lang zo sterk bewaakt leek in alle grote gebeurtenissen, emoties en morele dilemma's. Neemt niet weg dat het een heerlijk geschreven boek is. Na lezing nestelen zich twee vreselijke vragen in je hersenpan: zou ik mijn vinger offeren? En zou ik mijn huis open stellen? Gelukkig kun je die vragen - denk je - nog jaaaaaaaren voor je uit schuiven. (