Het verhaal speelt wederom in een Noors kustplaatsje. Beduidend minder dan de Hamsuns die ik hiervoor heb gelezen, maar nog steeds goed. Het is jammer dat de hoofdpersoon Johan Nagel op als vanouds onsubtiele maar nu niet altijd even grappige wijze de aandacht op zichzelf vestigt. ( )

De avonturen en de inkijk in de geestesgesteldheid van het hoofdpersonage Johan Nilsen Nagel doet de perceptie van de lezer voortdurend slingeren tussen enerzijds empatische reacties voor een nobele, bijwijlen altruïstische geest en anderzijds een afgrijzen voor eenzelfde geest die balanceert op de smalle richel tussen waan en rede. Deze simultane vivisectie van de menselijke psyche in al zijn contradictorische facetten was waarschijnlijk onuitgegeven eind 19de eeuw, tenzij misschien in het oeuvre van Fjodor Dostojevski. Bij Hamsun's boek overviel me bijwijlen dezelfde koortsige, gedreven atmosfeer zoals bij pakweg "de Speler" van Dostojevski. Mijn aanvoelen van de uiteindelijke ondergang van J. N. Nagel roept zelfs reminiscenties op met de tragische gang naar de waanzin toen Nietzsche in Turijn, anno 1889, zinsverbijsterd een paard huilend om de hals viel. Ook moest ik tijdens het lezen van de laatste bladzijden onwillekeurig denken aan "de schreeuw" van Edvard Munch, dat zich toevallig ook afspeelde op de setting van een zeekade. Het boek van Hamsun dateert van 1892, het schilderij van zijn landgenoot Munch dateert van een jaar later, nl. 1893...Zou er enig verband kunnen zijn?
De structuur van dit boek is knap gecomponeerd en het taalidioom is eenvoudig en trefzeker, in tegenstelling tot de neiging tot gekunsteld woordgebruik in veel hedendaagse literatuur. ( )

Prachtig boek! Mooie zinnen . Af en toe moeite om mijn gedachten bij het boek te houden als er een lange monoloog voorbij kwam. Toen ik het boek uit had wist ik nog niet wat er nu was gebeurd. ( )