Sciascia schreef met dit boek iets wat tussen een essay en een biografische schets zal liggen. Op 26 maart 1939 verdwijnt de geniale fysicus Ettore Majorana van de aardbodem. Zelfmoord, luidt al vlug de officiële verklaring maar er blijven onbeantwoorde vragen die Sciascia eerder tot de hypothese brengen dat Majorana vanuit zijn diepgaande en ver vooruitlopende inzichten zelf koos om de wereld te verlaten door te kiezen voor een kluizenaarsbestaan. "En omdat het vroegrijpe genie één is met de natuur, één met het leven, en natuur en leven één zijn met de geest, weet hij dit soort zaken zonder het te weten. Alles wat een geniaal mens doet is voor hem doortrokken van dit voorgevoel, deze angst. Hij speelt met de tijd, met zijn tijd, met zijn jaren, met behulp van listen en vertragingen. Hij probeert die maat te rekken, de grens te verleggen. Hij probeert zich te onttrekken aan het werk dat hij moet doen, aan het werk dat als het is afgesloten , zelf alles afsluit. Dat zijn leven afsluit." (p. 35) Een typische Sciascia: tegelijk in en naast het leven staand. ( )