Een verhaal binnen een ander verhaal dat gaat over weer een andere vertelling. Wanneer het op componeren aankomt weet Auster wel z’n mannetje te staan. Verrassend zijn de voetnoten die hij in de roman opneemt; door hun (quasi)documentaire karakter binden ze een zekere (fictieve) authenticiteit aan het verhaal.
Halverwege het boek valt een soort hoofdthema te ontdekken: de schrijver Thoreau schreef eens ‘dat hij in zijn huis drie stoelen had, één voor de eenzaamheid, één voor vriendschap en één voor gezelschap”. Het zijn inderdaad een soort ankers waar dit boek aan vastligt.

Verder is het een ‘gewoon’ leesboek zonder al te veel pretenties, die zitten in de gedurfdheid van de compositie. Het boek imponeert niet door de verhalen, maar leest meer als een proeve van bekwaamheid van een schrijver.
Geslaagd ! ( )

Boek voorgelezen aan mijn moeder in verpleeghuis. Dat neemt maanden. Vanwege haar gebrekkiger concentratie niet begonnen aan ook nog de voetnoten, teveel draden tegelijk open. Niet origineel maar ook mijn leesevaring: Auister is een zeer reflexief schrijver, die je als lezer erop wijst wat je aan het doen bent. Hij speelt steeds met je 'opschorten van ongeloof'. Dat vond ik nu leuk bij het 'gewoon' een spannend verhaal afkappen, laten vastlopen (Nick opgesloten in een kamer). Ik pik dat. Ook leuk: een uitvoerige analyse in een voetnoot hoe het kwam dat Sidney viel op Grace, hoe dat zit met zogenaamde 'liefde op het eerste gezicht'. Dat is humoristisch doordat Auster een 'genre' uit de werkelijke wereld in een roman hergebruikt (zoals 'voetnoten' natuurlijk ook al een breuk zijn met de geijkte roman).

Ook onderwerp: wat is nu eigenlijk nog 'stof voor een roman/verhaal'. Er zijn de verhalen van Nick Bowen (romanpersonage van Sidney) of Sidney's filmscenario, bewerking van H.G. Well's De Tijdmachine (best mooi verhaal, vond ik!). Dat is literatuur zoals je het kent. Maar er is ook het realisme van de medische klachten van John Trause, de vriend van de familie, de zoon Jacob van John en Sidney's eigen medische perikelen. En banaliteiten als wandelingetjes door een stad en dan je favoriete of een onbekende diner ingaan.

Andere vaste opmerking bij Auster is dat hij gefascineerd is door de plek van het toeval in het leven. Dat vind ik dit keer minder van toepassing.

Nadeel is dat het verhaal door dat spelen met van alles en nog wat toch ook iets van een niemandal heeft. "Kijk eens hoe ik jullie 'realistisch' laat meelven met een verzonnen bloedprop en een agressieve zoon: allemaal verzonnen voor jullie ogen, met jullie voorkennis'. ( )