Als Het koningsboek één ding duidelijk maakt, dan is het wel dat Indriðason Erlendur niet nodig heeft om een goede misdaadroman te schrijven.
Volledige bespreking via http://wraakvandedodo.blogspot.be/2014/05/arnaldur-indriason-het-koningsboek.htm... ( )

De jonge IJslandse student Valdemar vertrekt naar Kopenhagen om zich te verdiepen in een studie Oudijslandse literatuur. Hij komt in contact met een aan drank verslaafde professor die er zijn levenswerk van gemaakt heeft een oud manuscript dat in de tweede wereldoorlog werd gestolen terug te vinden en weer naar IJsland te brengen. De professor weet Valdemar over te halen zich bij hem aan te sluiten en al snel komen zij in een wereld terecht waar nou niet bepaald zachtzinnig met mensenlevens wordt omgegaan als het erop aan komt het manuscript in handen te krijgen.

Arnaldur Indriðason is met Het koningsboek een andere weg ingeslagen dan wij van hem gewend zijn. Inspecteur Erlendur en zijn assistenten ontbreken. Ook de hele sfeer zoals wij die kennen uit zijn andere boeken ontbreekt. Geen diepe beschouwingen van de hoofdpersoon, geen beeldende beschrijvingen van het IJslandse landschap, geen interessante wendingen en goed opgebouwde spanning.

Arnaldur Indriðason vertelt een verhaal over passie voor oude literatuur en de bezetenheid van enkelen om het erfgoed voor de bevolking van IJsland in stand te houden. Een dergelijk gegeven vergt van de lezer dezelfde interesse en passie. Als die ontbreekt, spreekt het verhaal veel minder aan. Toch laat Indriðason weer zien dat hij een heel erg goede verhalenverteller is. En dat maakt Het koningsboek de moeite van het lezen waard. Het verhaal boeit zonder dat het echt spannend wordt. Het is goed in elkaar gezet maar over het geheel genomen in het net iets minder dan de boeken met Erlendur in de hoofdrol. ( )

De auteur is bij liefhebbers bekend als de schepper van de IJslandse inspecteur Erlendur. In dit boek -waarmee het middeleeuwse manuscript de Edda wordt bedoeld met 'het koningsboek'- is geen rol weggelegd voor Erlendur. Dit is het verhaal over een aan lager wal geraakte, wat onorthodoxe IJslandse professor aan de universiteit van Kopenhagen. Net als alle IJslanders ontleent ook hij zijn identiteit aan dit kostbare handschrift, dat hij in de Tweede Wereldoorlog uit het oog verliest. In 1955 sleept de professor de jonge IJslandse student Oud-IJslandse taal, Valdemar, mee in zijn zoektocht naar het manuscript. Het spoor naar de Edda brengt het tweetal via Amsterdam naar Berlijn, waar ze ternauwernood aan hun achtervolgers en aan de dood ontsnappen. De terugreis, overzee naar IJsland, is het spannendste deel van het boek. Fictie en werkelijkheid lopen door elkaar; de Edda is een bestaand manuscript, dat in 1971 vanuit Denemarken terug naar IJsland komt. Idridason heeft hiermee niet zijn meest toegankelijke boek geschreven, maar voor zijn trouwe lezers staat deze ‘faction-thriller’ garant voor een aantal uren historisch verantwoord leesplezier.

Met deze faction-thriller - een vreselijk woord vind ik dat – stap je de wereld van oude IJslandse manuscripten binnen. Lees verder op deze pagina van mijn boekenblog. ( )

Meesterlijke en meeslepende beschrijving naar de zoektocht in de vijftiger jaren van het uit de Koninklijke Bibliotheek van Denemarken verdwenen boek en een onderdeel daarvan, de Edda, behorende tot het cultuurerfgoed van IJsland. De student Valdemar en zijn professor lukt het uiteindelijk om het boek te vinden en ervoor te zorgen dat het uiteindelijk weer in 1971 in IJsland terechtkomt. ( )