Amsterdam, begin jaren zeventig. De stad is vol goedwillende, langharige jongeren die graag stickies roken. Maar ook de gevaarlijke drug heroïne wint terrein. Tegen dit decor onderzoeken twee rechercheurs (natuurlijk met tegengestelde karakters) of de leider van een zweverige ‘hindistische’ vereniging door moord of zelfmoord om het leven kwam. Gaandeweg stuiten ze op zijn lijfwacht, zijn geldschieter en zijn doorverkopers. De hindistische meneer blijkt een ordinaire koopman te zijn geweest die zijn drugshandel opleukte met verhalen over bewustzijnsverruiming. Deze ontnuchterende constatering is typerend voor Van de Wetering en veel van zijn personages, die grote woorden wantrouwen en oog hebben voor de rommeligheid van het dagelijks leven.

Tegelijk is het boek ook weer niet zó nuchter. Soms wordt de misere van de misdaad de rechercheurs te veel. Dan gaat de een op zijn drumstel spelen en de ander pakt zijn fluit, zodat ze zich samen in de muziek kunnen verliezen. De Gier kijkt soms ‘vertederd’ naar zijn collega en de langharige jongeren noemen hem eerst een ‘brave’ en daarna ook nog een ‘aardige agent’. Het toppunt van softheid is wel de ontmoeting tussen De Gier en de vader van zijn date. De twee mannen blijken gelijkgestemde zielen te zijn en dit ontroert hen diep. De toon is eerst nogal plomverloren hooggestemd, bijvoorbeeld als de echtgenote van de vader De Gier ‘teder’ (populair woord bij Vd Wetering) aankijkt en zegt: ‘je hebt mijn man beter gemaakt’, i.e. van zijn depressie genezen. Daarna daalt de scene weer razendsnel in het prozaïsche af. Het effect heeft iets kitscherigs. Anderzijds is het bijzonder en ambitieus dat een detective zich aan een dergelijke scene waagt.

Over het algemeen is de toon mild en onopgesmukt. Onthecht, misschien wel. Van de Wetering heeft de levenshouding die hij opdeed in een Japans klooster (zie De lege spiegel), getransponeerd naar de Amsterdamse binnenstad. Des te opvallender is de scene waarin de rechercheurs aankloppen bij een psychiatrisch ziekenhuis. Ze spreken met de psychiater, een vrouw waar ze allebei geen klik mee hebben: ‘Zal wel lesbisch zijn, dacht De Gier. Vrouwen met dat soort jasjes zijn altijd lesbisch. Daarom heeft ze ook zo’n zware stem. Verkeerde hormonen. Zit hier om haar macht te kunnen uitleven, iedereen moet doen wat ze zegt.’ Nou ja! Dat is wel een heel onaardig oordeel, uit de mond van deze gevoelige, vriendelijke rechercheur. ( )