Geïnspireerd door Homerus schrijft Walcott in drieregelige strofen het verhaal van de mensen in het Caraïbisch gebied, blanken en zwarten. Bij zwarten speelt hun familiegeschiedenis heel sterk mee: dromen, gevoelens uit Afrika komen veel voor, en het feit dat ze als slaaf naar het Caraïbisch gebied gebracht werden. Achilles en Hector zijn zwarten, en zij zijn verliefd op Helena, ook zwart. Helena werkt onder meer voor een blank echtpaar. Hij is ex-militair en hij probeert de geschiedenis van zee- en veldslagen op en rond het eiland te beschrijven.
Walcott schrijft dus geen verhaal dat op de Ilias of de Odyssee lijkt, maar verwerkt allerlei motieven daaruit en uit andere werken uit de literatuurgeschiedenis, in zijn eigen verhaal. Soms is het lastig om te begrijpen wie aan het woord is, vooral als tegen het eind van het verhaal de schrijver steeds vaker het woord lijkt te nemen.
Ik heb het niet zozeer als een doorlopend verhaal, maar meer als sfeertekening en schetsen van de gemoedstoestand van de personages gelezen.

Dit is de tekst waarmee Han van der Vegts vertaling werd genomineerd voor de Filter Vertaalprijs 2018 -dus niet vooral een bespreking van Walcott's epos:
In Omeros (1990), een postkoloniale herschrijving van de Odyssee van Homerus en tevens een ode aan zijn geboorte-eiland Santa Lucia in de Caraïben, voert Derek Walcott geen grote figuren op, maar vissers, vrijbuiters en outcasts die zonder dat ze het zelf weten vage afspiegelingen zijn van de Homerische helden. Het lange, verhalende gedicht werd al in 1994, nadat Walcott in 1992 de Nobelprijs voor literatuur was toegekend, goed vertaald door de dichter Jan Eijkelboom, maar Han van der Vegt – zelf ook dichter en schrijver – geeft Omeros in zijn nieuwe vertaling een geheel eigen draai. Hij weet zijn lezers op poëtische wijze mee te voeren in de Caribische wereld van Walcott, die meandert tussen heden en verleden – inclusief verwijzingen naar de slaventijd – waarin de geur van visnetten hangt, bomen geslacht worden om tot kano te worden omgevormd en niet alleen goudmakrelen en roodbaarzen, zeeanemonen, hoornkoraal en kaurischelpen, maar ook treurduiven, glanstroepiaals en spotvogels de biosfeer bevolken. De exotische Caribische flora en fauna wordt door Van der Vegt heel zorgvuldig en precies vertaald en Walcotts associatieve reeks beelden en metaforen weet Van der Vegt op een verrassende manier in te vullen zodat een nieuw dichterlijk universum ontstaat.

‘[…] Bananenbladeren knikten in de rollende
gramschap van hanen, wier kreten gilden als rood krijt
dat heuvels tekent op een bord. De branding mopperde
net als zijn schoolmeester op zijn doelbewuste wijze
van lopen. […]’

In zijn vertaling levert Van der Vegt bovendien een technisch hoogstandje door het rijmschema dat Walcott hanteert in zijn bijna 8000 verzen tellende gedicht over te nemen. De tekst bestaat uit zeven delen die zijn opgebouwd uit 64 hoofdstukken. Elk hoofdstuk bestaat uit drie delen die op hun beurt weer bestaan uit drieregelige strofen in terza rima, dat wil zeggen dat elk rijm in de drieregelige strofen drie keer wordt gebruikt (aba bcb cdc). Van der Vegt doet dit consequent, en terwijl Walcott dit principe zelf niet overal toepast, hanteert de vertaler een lossere rijmvorm: geen volrijm zoals Walcott meestal gebruikt, maar klinkerrijm en enjambement. Dat resulteert niet in een geconstrueerd geheel, maar in vloeiende klankrijke en ritmische poëzie. Het pidgin-Engels dat sommige personages spreken, vertaalt Van der Vegt niet letterlijk, dat zou een simplificerend effect opleveren, maar hij laat ze gewone taal spreken en dat lukt hem uitstekend. De openingszin van het gedicht ‘“This is how, one sunrise, we cut down them canoes”’ wordt bij Van der Vegt ‘“Zo gaat het als we de kano’s kappen bij zonsopgang”’. Elders lezen we: ‘“She happy, sir”’. Dat wordt ‘“Ze is gelukkig, meneer”.’
Van der Vegt weet eindeloos te variëren op de rijke woordenstroom van Walcott – de zee komt bijvoorbeeld voor in de meest uiteenlopende variaties – ‘de slag van branding die haar witte, sissende kraag uitspreidt over het kantwerk van de ree’ – en creëert zo een eigen poëtisch idioom. De Omeros van de dichter Van der Vegt is daarom niet alleen een virtuoze vertaling, maar ook een bijzonder, opzichzelfstaand nieuw gedicht. ( )

Poëzie is niet mijn ding, ik weet het. Dit boek stond al meer dan 20 jaar in mijn bibliotheek te wachten. Het is eindelijk gelukt om het vast te nemen en te lezen. Zeker in het begin was ik een beetje verloren, vooral door de overvloedige beeldrijke taal. Walcott gaat heel beschrijvend te werk in zijn poëzie, er zit niet zoveel actie en dialoog in. Toch is er wel een verhaal te traceren.
De thematische band met de Ilias van Homerus is best interessant (vooral de rivaliteit om een mooie vrouw), en de setting in de Caraïbische wereld (het eiland Sante Lucia) maakt het heel exotisch, en geeft het gedicht een origineel cachet. En dan zijn er nog de verspreid liggende stukjes waarin de auteur zelf aan het woord en in de kijker komt. In een prozawerk kan ik dat allemaal aan (ik heb uiteindelijk toch Joyce, Proust en tal van andere moeilijke schrijvers achter de kiezen), maar in dit meer dan 300 pagina's lange gedicht, lukte het me niet om er echt van te genieten. Ik weet het, spijtig, en het ligt waarschijnlijk aan mij. Misschien moet ik dit werk na mijn pensioen (toch nog een eindje te gaan) nog eens ter hand nemen. Hup, weer op het schap, jij.