Na het lezen van ‘Leven om het te vertellen’, een literaire autobiografie waarin Gabriel García Márquez verschillende keren naar zijn werk verwijst, ben ik heel benieuwd om ‘Honderd jaar eenzaamheid’ te lezen, een klassieker in de wereldliteratuur, over het geslacht Buendía (goeiedag) dat veroordeeld is tot honderd jaar eenzaamheid.

In ‘Leven om het te vertellen’ is er verschillende keren sprake van een groot vervallen huis, waarbij de vroegere grandeur nog voelbaar is. In dit boek maak je niet alleen het ontstaan en het verval van dit tot de verbeelding sprekend gebouw mee, maar leer je ook de bewoners kennen. Handig is de stamboom, omdat vele namen dezelfde zijn of op elkaar lijken. Desalniettemin had ik geen moeite om de ingewikkelde, maar zeer vermakelijke familiegeschiedenis te volgen. Als de link tussen de twee boeken klopt, moet Gabriel zelf op een bepaald moment in Macondo, het gehucht waar alles begon, verschijnen. Gabriels Macondo was Aracataca, waar hij tot zijn achtste woonde met zijn grootvader Nicolás, de verhalenverteller, en zijn bijgelovige grootmoeder Tranquilina, die zijn magisch realisme voedde.

In de eerste zin staat het hoofdpersonage al voor het vuurpeloton. Adios, spanning! Of toch niet? Gabriel García Márquez weet zijn lezer te bespelen, te misleiden, te verleiden, te vermaken... Hij is een meesterverteller die vlotjes sprongen in de tijd maakt en de lezer bij de hand neemt doorheen zijn magische vertelwereld. Hij vouwt een hele waaier van thema’s open zoals de liefde, ontrouw, haat, dood, incest, vriendschap, verraad, eenzaamheid, de onzin van oorlog, corruptie...

Het dorp Macondo dankt zowel zijn bloei als zijn verval aan de bananenmaatschappij, maar de overheid gaat zover in het ontkennen van de problemen, dat in de schoolboeken zelfs staat dat de bananenmaatschappij nooit heeft bestaan. Naar het einde toe kennen enkel twee personages nog de waarheid: “Ze waren dus verbonden door een soort saamhorigheid gebaseerd op ware feiten, ook al geloofde niemand die, maar waardoor hun leven zo was beïnvloed dat ze allebei stuurloos ronddreven in de branding van een wereld die ten einde was, met als enige overblijfsel het heimwee.” De perikelen in het boek verwijzen naar de slachting onder stakende arbeiders van de United Fruit Company in 1928, waarbij regeringstroepen een bloedbad met waarschijnlijk honderd doden aanrichtten, maar in een officieel communiqué over slechts negen slachtoffers spraken. Omdat er in ‘Honderd jaar eenzaamheid’ sprake was van drieduizend doden, werd dit cijfer meer en meer in de geschiedschrijving gebruikt. De kracht van de schrijver.

De stijl van Márquez is uniek: het is de enige auteur die magisch realisme als iets natuurlijks in zijn verhalen verweeft. Zijn humor zorgt ervoor dat je zijn ingewikkelde intriges blijft volgen. Terecht werd hem in 1982 de Nobelprijs voor Literatuur toegekend. “Honderd jaar eenzaamheid” leest vlot, heeft onvergetelijke personages en neemt de lezer mee naar lang vervlogen tijden en onherbergzame gebieden in Colombia. Macondo wordt het dorp der spiegels of luchtspiegelingen genoemd: waarom voelt alles desalniettemin zo realistisch aan? ( )

Ontstaan, bloei en verval van het Colombiaanse geslacht der Buendia's.

Doe wat moeite en lees dit meesterwerk. Je bent weg van de wereld. ( )

Roman over het de talrijke generaties Buendfa's en hun stad Macondo.

Needed some time to get used on how story was told but after that read it in short time, a fantastic journey ( )