Als de bejaarde vader van een Amerikaans gezin gaat dementeren, worden zijn drie in zeer uiteenlopende milieus verkerende kinderen gedwongen hun levens te evalueren ( )

We zijn ons er niet altijd van bewust, maar heel dikwijls proberen we ons leven vooral zo uit te bouwen dat we de fouten die onze ouders volgens ons hebben gemaakt, niet herhalen. Een futiel voornemen, blijkt dikwijls, want als het al lukt om een ander pad te bewandelen, dan resulteert dat resoluut in een reeks andere fouten. Het menselijk tekort, weet je wel.
Dit lijkt me de rode lijn in de roman The Corrections van Jonathan Franzen, al speelt hij nog wel met andere contexten waarin het woord correctie relevant is (een correctie op de financiële beurzen bijvoorbeeld). Franzen focust op een modaal gezin in het Midwesten van de Verenigde Staten, de Lamberts. De 5 leden ervan zijn zo gefocust op het “corrigeren” van hun leven, dat ze een hel maken van het bestaan. Het is geen fraai beeld dat voor onze ogen passeert, deze 5 armzalige, mislukte mensen, maar is meteen wel de sterkste kant van dit boek. Vooral de afschuwelijke omgang tussen de intussen bejaarde ouders Alfred en Enid is hallucinant geschetst (het koppel deed me sterk denken aan Archie en Edith in de Amerikaanse televisie-reeks “all-in the family”, uit de jaren ’70; dat was komedie en satire, dit is pure tragiek). Ook de band die Franzen legt met de ontwikkelingen in het Amerikaanse kapitalisme (roofzuchtige overnames die mensen en bedrijven vermalen, maar anderen – de handigen – superrijk maken) is absoluut verdienstelijk.
Maar daar eindigt mijn lof, vrees ik. De 5 gezinsleden waar Franzen op focust blijven het hele boek door in hun cirkeltje draaien, geraken niet uit hun obsessieve correctie-lijn, al suggereert de cliché-epiloog wel wat openingen. Daardoor blijft het verhaal hangen, en merk je soms zelfs wat verveling opduiken bij de lectuur. En dan is er nog die obsessie van (vooral) Amerikaanse auteurs om hun schrijftechnisch kunnen te demonstreren, wat bijvoorbeeld resulteert in overdreven wetenschappelijke passages die het verhaal meer hinderen dan ondersteunen. Franzen heeft wat in zijn mars, dat is duidelijk, maar hij heeft me nog niet helemaal overtuigd. ( )

De beschrijvingen in het het boek associeer ik met de plaatjes van een stripalbum. Met duidelijke lijnen en kleuren getekend, vaak een tikje over-the-top, opdat de situatie vooral maar duidelijk is. Leuk! ( )

Bijzonder goed geschreven. ( )

Heel goed. Schets van een familie waar iedereen met zijn / haar problemen worstelt. ( )