Vond ik een goed boek. ( )

Het leuke aan het lezen van dit boekje, Lanoye's derde prozawerk, was tamelijk persoonlijk: een groot stuk van het verhaal gaat over de school waar Lanoye zijn korte broek heeft versleten; hij noemt ze niet bij naam, maar het is duidelijk dat het om het Sint-Jozefscollege in Sint-Niklaas gaat, de school waar ook ik mijn puberjaren heb doorgebracht (blijkbaar drie jaar na hem). Heel veel herkenning dus, want zijn portretjes van de gebouwen en vooral de leerkrachten zijn echt wel accuraat. Tot zo ver het persoonlijke genoegen.
Het verhaal zelf gaat vooral over zijn eerste passionele liefde voor een jongen uit zijn buurt, die ook in zijn klas zat. Lanoye brengt alle zielenroerselen die daarmee gepaard gaan lyrisch tot uitdrukking, met soms hilarische passages. Er ligt een charmante zweem van melancholisch terugblikken op een definitief voorbije periode over het verhaal. Bijzonder is natuurlijk dat het om een homoseksuele liefde gaat, wat in de jaren '70 in Vlaanderen absoluut nog in de taboesfeer zat. Lanoye beschrijft het allemaal met ongecomplexeerde openheid; de uitgebreide "gids bij zelfbevrediging" is er natuurlijk over, maar hoort bij de puberale beschrijvingen.
Dit was het tweede boek dat ik las van Lanoye. Ik heb de indruk dat hij wat blijft hangen in het narcistisch terugblikken op het eigen leven (of is het therapeutisch?). Bovendien miste ik hier het frisse en sprankelende van zijn eerste boek, "Slagerszoon met een brilletje". Maar om zijn leraar Nederlands (Anton van Wilderode, alias Mussolini) te citeren: hij kan schrijven! ( )