De eerste helft van het boek vond ik zeer aangrijpend. Vooral de scenes vertelt vanuit het zoontje van de familie. De gedachtes en observaties van een kind over zijn familie en vader in de jaren '20 in de VS. De liefde tussen vader en zoon wordt mooi omschreven. Maar halverwege het boek duurt het wat lang. We weten dat vader dood gaat, dat wordt lang uitgesponnen. En na de dood had ook iets korter gekund. Het boek is eerst als feuilleton voor een krant geschreven en is gebaseerd op het verhaal van de vader van Agee. ( )

Amerika begin twintigste eeuw. De hoofdpersoon, Rufus, groeit op in een typisch middenklasse gezin dat wordt bestierd door een (over)zorgzame moeder en een vader die ijvert voor deelname aan de groeiende welvaart. De periode waarin dit boek zich afspeelt kan het best gekenmerkt worden door de duiding dat in die periode -zo rond 1915- de lagere klassen de mogelijkheden zagen ontstaan om een trapje hoger op de maatschappelijke (=materiële) ladder te komen. Tegen het einde van het boek wordt dat fraai beschreven: ‘Sommige mensen hebben het verschrikkelijk moeilijk. Geen geld, geen goede scholing, amper genoeg te eten. Geen van die dingen die jullie allemaal hebben, kinderen, behalve lieve mensen die van ze houden. Zo is jullie pappa begonnen. Hij had helemaal niets. Hij heeft voor ieder klein dingetje moeten werken tot hij er zowat bij neerviel’.
Ik denk dat die periode zo ongeveer overeenkomt met ‘onze’ jaren vijftig en zestig. De tijden dat in sommige gezinnen de eerste auto werd aangeschaft en de dagjes-uit wat meer gemeengoed werden. Enfin, het boek ademt die periode.

Gezins- en familieomstandigheden worden uitvoerig en vol van details verhaald, terwijl het jonge leven van Rufus zich ontrolt zoals voor ieder ander gemiddeld kind. Totdat de vader ten gevolge van een auto-ongeluk overlijdt en een totaal ander levensmechanisme zich manifesteert. Het gezin wordt weer een cocon waarbij eerdere familieverbanden in een ander daglicht komen te staan (erg eufemistisch uitgedrukt) en het kind zijn uiterste best moet doen om het verlies te verwerken. Dit deel van het boek is buitengewoon mooi gecomponeerd.

De wereld mét en zonder vader, getekend met een groot inlevingsvermogen: ’Mijn pappa is dood, zei hij langzaam in zichzelf, en toen zei hij het schuchter hardop: mijn pappa is dood. Niemand in zijn blikveld scheen het te hebben gehoord; hij sprak tot niemand in het bijzonder. Mijn pappa is dood, zei hij nog eens, vooral voor zichzelf. Het klonk krachtig,degelijk en geloofwaardig, en hij wist dat hij het zo nodig tegen anderen zou zeggen’.

De eerste druk verscheen in 1957, en is nu nog springlevend ! ( )