Klik op een omslag om naar Google Boeken te gaan.
Bezig met laden... Dans der verdoemden (1985)door António Lobo Antunes
Geen Bezig met laden...
Meld je aan bij LibraryThing om erachter te komen of je dit boek goed zult vinden. Op dit moment geen Discussie gesprekken over dit boek. Een boek van Antonio Lobo Antunes lezen is de literaire equivalent van in een overvol en rumoerig café aan de bar gaan zitten, waar je links en rechts flarden uit gesprekken opvangt. Verschillende stemmen, mannen, vrouwen, mensen die tegen zichzelf praten, mensen die tegen iemand anders praten. Geen introducties op verhalen, maar er middenin vallen. Als je maar lang genoeg blijft zitten begint de geschiedenis een vorm aan te nemen, blijken alle flarden die je opving onderdeel uit te maken van een groter geheel. Begrijp je wat verleden is, wat heden, wat toekomst. Bij Lobo Antunes is boven alles de stijl hetgeen wat betoverend en meeslepend is. Dit verhaal gaat over een familie uit de zuidelijke provincie Alentejo in Portugal. Een vreemde familie, met de meest waanzinnige karakters, een beetje zoals bij Garcia Marquez. Maar waar bij Garcia Marquez de toon meestal vriendelijk is, is hij hier wreed, ruw en gewelddadig. De hoofdpersonen zijn niet vriendelijk, maar slecht, egocentrisch, agressief, inhalig, dramatisch of gewoon dom. Het is geen positief mensbeeld dat hier naar voren komt, en het verhaal eindigt zonder hoop. Ondanks deze negatieve toon is het verhaal af en toe toch ook erg grappig, bijna slapstickachtig, en heb ik er hier en daar hartelijk om moeten lachen. Een zwarte satire dus, geschreven in een betoverende stijl. Af en toe een uitdaging om te lezen, maar daardoor juist des te mooier. geen besprekingen | voeg een bespreking toe
Onderdeel van de uitgeversreeks(en)dtv (12419)
As the socialist revolution closes in, a once-wealthy Portuguese family is accused of "economic sabotage." They must escape across the border to Spain, then on to Brazil -- but the family is bankrupt, financially and spiritually. The patriarch, Diogo, lies dying, while his rapacious offspring rifle through his belongings, searching for his will. He remembers with bitterness and resignation his foolish marriage to his brother's beautiful mistress, who left him with a mongoloid daughter and asimpleminded son, who at sixty is running toy trains past his father's deathbed with the solemn self-importance of a five-year-old. Told through a rippling overlay of voices, Act of the Damned circles closer and closer to the revelation of the diabolical immorality of Diogo's greedy son-in-law Rodrigo . . . who has fathered a child of his own bastard daughter and who is closing in on Diogo's crumbling estate. In the oppressive autumn heat, the characters' schemes ebb and flow in an atmosphere of decrepit elegance, tarnished silver, and rotting brocade. When the moment of departure finally arrives, the scene shifts from chaos to vacuum and Rodrigo finds himself no longer at the center of the group but firmly, terrifyingly, outside and alone. Geen bibliotheekbeschrijvingen gevonden. |
Actuele discussiesGeenPopulaire omslagen
Google Books — Bezig met laden... GenresDewey Decimale Classificatie (DDC)869.242Literature Spanish and Portuguese Portuguese Portuguese drama 20th Century 1945-1999LC-classificatieWaarderingGemiddelde:
Ben jij dit?Word een LibraryThing Auteur. |
Die informatie-elementen zijn bruikbaar, daar is geen twijfel over, want je ziet regelmatig verwijzingen naar dat kaderverhaal voorbijkomen. Maar Lobo Antunes verdrinkt ze met opzet in een kolkende veelheid van stemmen en perspectieven, waarvan sommige herkenbaar zijn, andere dan weer niet, en waarbij tijdlagen, echte en ingebeelde realiteit door elkaar doorvloeien, in een bombastisch geheel van kletterende zinnen die soms kant noch wal lijken te raken. Af en toe zijn er passages die charmeren door hun intimiteit of hun hilariteit, maar ze worden afgewisseld met grove, brutale, en absoluut ontaarde gedragingen en toestanden; zo is het geen toeval dat regelmatig de woorden ‘imbecielen’, ‘mongolen’ en ‘incest’ vallen. De kakofonische woordenbrij lijkt dus bewust bedoeld om de chaos te evoceren van een familie die de grond onder zich weg voelt schuiven. Of wil Lobo Antunes aangeven dat het leven zelf zo grof, ontaard en enigmatisch is?
Het minst dat je kan zeggen is dat deze roman intrigeert en dat de auteur behoorlijk wat in zijn mars heeft. De referenties aan Faulkner en Marquez zijn zeker niet uit de lucht gegrepen. Maar ik kan niet zeggen dat ik echt genoten heb van dit burleske zwartgalligheid in dit boek, voor mij was het er echt over (teveel van het goede). Wellicht was dit niet de beste keuze om met Lobo Antunes kennis te maken. ( )