Lanoye is met dit eerste deel van de Monstertrilogie (1997) duidelijk een “voldragen” schrijver geworden die zijn eigen stem heeft gevonden. Die stem is duidelijk Vlaams (zowel in de taal als de setting), maatschappijkritisch (het hele Belgisch-Vlaamse establishment wordt door de mangel gehaald), ironisch-sarcastisch en zelfs speels (de “heropstanding” van de doden is duidelijk ontleend aan Sartre). Het is een open deur, ik weet het, maar mij lijkt het dat Lanoye vooral door zijn onderdompeling in het oeuvre van Louis-Paul Boon die eigen stem heeft gevonden, weg van het picareske van bijvoorbeeld “Alles moet weg”. Ik ontdekte Lanoye het eerst via zijn “Gespleten en bescheten”- one man theatershows midden jaren ’90, die op fantastische wijze helemaal de geest van Boontje ademden. Dit boek bouwt daarop voort, met het verhaal van een vooraanstaande oer-Vlaamse familie Deschryver, waarvan de leden één voor één aan ons worden voorgesteld. Die portrettering krijgt behoorlijk wat aandacht, in die mate zelfs, dat ze ruim de helft van het boek beslaat, wat het tempo geregeld drukt en af en toe verzandt in langdradige passages. Gelukkig heeft Lanoye al van bij de openingspagina’s gezorgd voor een spanningselement (de moord van Katrien Deschryver op haar man Dirk) dat je toch maar doet voortlezen. Op het einde van dit boek is er amper iets gebeurd, en heb je door dat Lanoye de echte ontwikkeling van het verhaal voor deel 2 en 3 gereserveerd heeft (dat hoop je dan toch). Intussen heb je een ontluisterend beeld gekregen van het Vlaanderen en België van de jaren ’80 en ’90, met zijn schandalen, zijn politieke en economisch gesjoemel voor en achter de schermen, zijn dubbele moraal, en zelfs zijn urbanistische chaos. Ik ben benieuwd hoe Lanoye deze verhaallijn uiteindelijk gaat neerleggen. ( )

Het eerste deel van de monstertrilogie van Tom Lanoye.

Katrien Deschryver, tot dan door iedereen geliefd, wordt voor de zoveelste keer in haar leven het spilfiguur in een drama. Ze schiet, tijdens een vakantie, per ongeluk haar man dood in het bos, vanuit de veronderstelling dat hij een everzwijn is. Dit is de start van een politie onderzoek naar haar familie. Waarbij de familie niet anders tracht te doen dan dingen die 'niet geweten gemogen zijn' te verbergen, te verzwijgen, ... met de nodige tragikomedie tot gevolg.

Aangenaam om lezen. Zwarte humor, familiale intriges en lichte erotiek wisselen elkaar vlot af. Aanrader. ( )

Knappe pen die de sfeer, het dekor van het Vlaanderen van de jaren vijftig en later perfekt weet op te roepen (knikkende negertjes, rubberen geldmatje bij de beenhouwer). Strenge moraal, schone schijn versus door geen moraal geremde losbandigheid. Ontluistering van een prototype van een in zakenwereld en politiek hoog opgeklommen en gewaardeerde Westvlaamse generatie, pittige schets van het herkenbare familieleden met de ongehuwde tantes incluis.
http://www.standaard.be/artikel/detail.aspx?artikelid=DSL03102002_016 ( )