De hoofdpersoon uit het boek lijdt aan een ‘teveel aan herinneringen’ en dat geeft een boek van deze schrijver met dit onderwerp, een erg zware lading.

De bijna waanzinnig geworden patiënt zoekt hulp bij een psychiater waar hij ook in therapie gaat en zijn verhalen vertelt. Geschiedenissen die vaak worden verward met dromen die uiteindelijk weer een neerslag zijn van zijn ervaringen gedurende de twintigste eeuw. Prachtig in hun gruwelijkheid, zijn de dialogen met de behandelende therapeut die uiteindelijk ook geen raad weet met de tot in het diepst van zijn wezen verminkte patiënt, die in de nacht wacht op de dag en bij de morgen om de nacht roept. Die gek wordt van het idee dat men de helderheid en vorm van ‘taal’ kan verheerlijken en dat ‘denken’ verlossing kan bieden. De overmaat van zijn herinneringen biedt hem niet anders dan een volledig psychische blokkade.

De rol van de psychiater wordt overigens in het boek uitvoerig belicht, waarbij ik vaak heb moeten denken aan het boek van de psychiater P.C.Kuiper die in ‘De mens en zijn verhaal’, aandacht vestigt op het feit dat niet ‘wat de mens vertelt’ maar hetgeen hij niet vertelt uiteindelijk vorm en inhoud van het verhaal biedt.(!)
Deze dialectiek latend voor wat het waard is, dit boek van Wiesel is intrigerend en stemt tot veelvuldig nadenken.

De titel van het boek verwijst naar een oprechte wens van de hoofdpersoon; tegen het einde van het verhaal is daar reden voor. ( )