De eerste zin van het boek wordt ook als laatste zin van het verhaal gebruikt: “dit is een verhaal om in bed te lezen, op een regenachtige avond in een oude huis.”
Tussen deze identieke zinnen voltrekt zich een vertelling die zich het best laat typeren als een voortdurende vertekening van het perspectief van waaruit je een leven kunt beschrijven. Op het eerste gezicht hebben corruptie, ambtelijke willekeur, milieuverontreiniging, ouderdom, oplevende liefdes en gereserveerde gezinsverhoudingen weinig met elkaar te maken. Totdat Cheever daar een vertelling door laat lopen. Dan komen op het oog misschien absurde tegenstellingen bijeen in een wervelend ballet van woorden en zinnen die je kunnen betoveren.
Dat was zo toen ik het boek meer dan dertig jaar geleden las, en dat deed het nu wederom. ( )