Onze site gebruikt cookies om diensten te leveren, prestaties te verbeteren, voor analyse en (indien je niet ingelogd bent) voor advertenties. Door LibraryThing te gebruiken erken je dat je onze Servicevoorwaarden en Privacybeleid gelezen en begrepen hebt. Je gebruik van de site en diensten is onderhevig aan dit beleid en deze voorwaarden.
"May 7thâ??There were days last winter when I danced for sheer joy out in my frostbound garden in spite of my years and children. But I did it behind a bush, having a due regard for the decencies..." Indoors are servants, meals and furniture. There, too, is the Man of Wrath, her upright Teutonic husband, inspiring in Elizabeth a mixture of irritation, affection and irreverence. But outside she can escape domestic routine, read favorite books, play with her three babiesâ??and garden to her heartâ??s content. Through Elizabethâ??s eyes and unique wit, we watch the seasons come and go, each bringing with it new events, friends, an… (meer)
Hoe romantisch: je wordt in 1866 geboren als Mary Annette Beauchamp in het enigszins plebeïsche Australië, groeit op in Engeland, ontmoet op een reisje in Italië de Pruisische graaf Henning August von Arnim-Schlagenthin, die je prompt ten huwelijk vraagt en voordat je het in de gaten hebt, ben je een Duitse gravin. Daarna wordt het een tikje minder romantisch. Het milieu van de Pruisische adel in Berlijn waarin je echtgenoot zich beweegt is verstikkend formeel en de echtgenoot zelf is ook niet uitgesproken gezellig. Gelukkig heeft hij niet ver van de Baltische kust een heerlijk afgelegen landgoed dat eeuwen geleden een nonnenklooster was, maar hoe heerlijk dat landgoed is ontdek je pas nadat je in drie jaar tijd drie erfgenamen hebt geproduceerd.
En zo kwam de Australische Mary Annette, die zich later als schrijfster Elizabeth von Arnim noemde, in een enorme verwilderde tuin terecht, waar ze zich voor het eerst in haar huwelijk gelukkig voelde. Deze autobiografische roman (aanvankelijk anoniem gepubliceerd) beschrijft het eerste jaar dat Elizabeth op het landgoed woont, waarvan de eerste zes weken alleen met personeel en zonder het kroost en de graaf, die ze de Man des Toorns noemt. In deze wildernis, die ze met behulp van een onbeholpen tuinman weer omtovert in een tuin (zij het een tamelijk wilde tuin) vindt ze bevrijding van de knellende society en van haar overheersende man. Alles wat ze in de tuin steekt, moet uit eigen zak komen, want de Man des Toorns beschouwt elke cent die ze aan de tuin uitgeeft als pure geldverspilling, maar Elizabeth vindt het geen probleem om het zonder nieuwe jurken te moeten stellen.
The garden is the place I go to for refuge and shelter, not the house. In the house are duties and annoyances, servants to exhort and admonish, furniture and meals; but out there blessings crowd round me at every step - it is there that I am sorry for the unkindness in me, for those selfish thoughts that are so much worse than they feel, its is there that all my sins and silliness are forgiven, there that I feel protected and at home, and every flower and weed is a friend and every tree a lover. (p. 33)
Een groot deel van de roman gaat over de genoegens die Elizabeth aan haar tuin en aan de natuur beleeft, maar er is ook een lange passage die zich in de winter binnen afspeelt en waarin Elizabeth en twee (vrouwelijke) gasten met de Man des Toorns in discussie gaan over de rol van de vrouw. De graaf is daarover volkomen duidelijk:
"Study the art of pleasing by dress and manner as long as you are of an age to interest us, and above all, let all women, pretty and plain, married and single, study the art of cookery. If you are an artist in the kitchen you will always be esteemed." (p. 152) Elizabeth is uiteraard nog niet eens in staat om een ei te koken.
Een zware verhandeling over het opkomend feminisme is dit echter in de verste verte niet. Daarvoor is het te luchtig. De toon is vaak van de soort die ruim honderd jaar geleden voor witty and satirical doorging, maar die nu soms nogal Joop-ter-Heulachtig en gedateerd overkomt. Ook Elizabeths houding tegenover het bedienend personeel doet naar huidige begrippen tamelijk neerbuigend aan. Maar de passages waarin ze met volle teugen geniet van haar vrijheid in de tuin, van de vogels, van de wolken, van de buitenlucht, van de bloemen en van het alleen zijn, zijn ook nu nog een plezier om te lezen. http://annavangelderen.blogspot.com/( )
Informatie afkomstig uit de Engelse Algemene Kennis.Bewerk om naar jouw taal over te brengen.
May 7th. -- I love my garden.
In 1889 Henry Beauchamp took his youngest daughter May to Italy. (Introduction)
7 de mayo Adoro mi jardÃn.
Citaten
Informatie afkomstig uit de Engelse Algemene Kennis.Bewerk om naar jouw taal over te brengen.
...the dullest book takes on a certain saving grace if read out of doors, just as bread and butter, devoid of charm in the drawing-room, is ambrosia eaten under a tree.
I spend the day out of doors with a book, and no mortal eye has yet seen me sew or cook. But why cook when you can get someone to cook for you? And as for sewing, the maids will hem the sheets better and quicker than I could, and all forms of needlework of the fancy order are inventions of the evil one for keeping the foolish from applying their hearts to wisdom.
I knew nothing whatever last year about gardening and this year know very little more, but I have dawnings of what may be done, and have at least made one great stride - from ipomaea to tea-roses. The garden was an absolute wilderness. It is all round the house, but the principal part is on the south side and has evidently always been so. The south front is one-storied, a long series of rooms opening one into the other, and the walls are covered with virginia creeper. There is a little verandah in the middle, leading by a flight of rickety wooden steps down into what seems to have been the only spot in the whole place that was ever cared for. This is a semicircle cut into the lawn and edged with privet, and in this semicircle are eleven beds of different sizes bordered with box and arranged round a sun-dial, and the sun-dial is very venerable and moss-grown, and greatly beloved by me.
If I could only dig and plant myself! How much easier, besides being so fascinating, to make your own holes exactly where you want them and put in your plants exactly as you choose instead of giving orders! ... In the first ecstasy of havinbg a garden all my own, and in my burning impatience to make the wste places blossom like a rose, I did one warm Sunday in last year's April during the servants' dinner hour, doubly secure from the gardener by the day and the dinner, slink out with a spade and a rake and feverishly dig a little piece of ground and break it up and sow surreptitious ipomaea and run back very hot and guilty into the house and get into a chair and behind a book and look languid just in time to save my reputation. And why not? It is not graceful, and it makes one hot; but it is a blessed sort of work, and if Eve had had a spade in Paradise and known what to do with it, we should not have had all that sad business of the apple.
Es una delicia estar triste cuando no se tienen razones para ello
Laatste woorden
Informatie afkomstig uit de Engelse Algemene Kennis.Bewerk om naar jouw taal over te brengen.
I do sincerely trust that the benediction that is always awaiting me in my garden may by degrees be more deserved, and that I may grow in grace, and patience, and cheerfulness, just like the happy flowers I so much love.
Todos los dÃas espero sinceramente merecerme un poco más bendición que me depara mi jardÃn, y poder crecer con benevolencia, paciencia y dicha, como las alegres flores que tanto amo.
"May 7thâ??There were days last winter when I danced for sheer joy out in my frostbound garden in spite of my years and children. But I did it behind a bush, having a due regard for the decencies..." Indoors are servants, meals and furniture. There, too, is the Man of Wrath, her upright Teutonic husband, inspiring in Elizabeth a mixture of irritation, affection and irreverence. But outside she can escape domestic routine, read favorite books, play with her three babiesâ??and garden to her heartâ??s content. Through Elizabethâ??s eyes and unique wit, we watch the seasons come and go, each bringing with it new events, friends, an
En zo kwam de Australische Mary Annette, die zich later als schrijfster Elizabeth von Arnim noemde, in een enorme verwilderde tuin terecht, waar ze zich voor het eerst in haar huwelijk gelukkig voelde. Deze autobiografische roman (aanvankelijk anoniem gepubliceerd) beschrijft het eerste jaar dat Elizabeth op het landgoed woont, waarvan de eerste zes weken alleen met personeel en zonder het kroost en de graaf, die ze de Man des Toorns noemt. In deze wildernis, die ze met behulp van een onbeholpen tuinman weer omtovert in een tuin (zij het een tamelijk wilde tuin) vindt ze bevrijding van de knellende society en van haar overheersende man. Alles wat ze in de tuin steekt, moet uit eigen zak komen, want de Man des Toorns beschouwt elke cent die ze aan de tuin uitgeeft als pure geldverspilling, maar Elizabeth vindt het geen probleem om het zonder nieuwe jurken te moeten stellen.
Een groot deel van de roman gaat over de genoegens die Elizabeth aan haar tuin en aan de natuur beleeft, maar er is ook een lange passage die zich in de winter binnen afspeelt en waarin Elizabeth en twee (vrouwelijke) gasten met de Man des Toorns in discussie gaan over de rol van de vrouw. De graaf is daarover volkomen duidelijk:
"Study the art of pleasing by dress and manner as long as you are of an age to interest us, and above all, let all women, pretty and plain, married and single, study the art of cookery. If you are an artist in the kitchen you will always be esteemed." (p. 152)
Elizabeth is uiteraard nog niet eens in staat om een ei te koken.
Een zware verhandeling over het opkomend feminisme is dit echter in de verste verte niet. Daarvoor is het te luchtig. De toon is vaak van de soort die ruim honderd jaar geleden voor witty and satirical doorging, maar die nu soms nogal Joop-ter-Heulachtig en gedateerd overkomt. Ook Elizabeths houding tegenover het bedienend personeel doet naar huidige begrippen tamelijk neerbuigend aan. Maar de passages waarin ze met volle teugen geniet van haar vrijheid in de tuin, van de vogels, van de wolken, van de buitenlucht, van de bloemen en van het alleen zijn, zijn ook nu nog een plezier om te lezen.
http://annavangelderen.blogspot.com/ ( )