Zelfs na een tweede lectuur blijf ik bij mijn eerder negatief oordeel: dit is echt een tegenvaller, in contrast met het fenomenale ‘Stiller’. De thematiek die Frisch neerzet is boeiend genoeg: Walter Faber, een hyperrationalistisch technicus-ingenieur botst op het échte leven, wordt erdoor door elkaar geschud en gaat helemaal anders kijken naar de wereld. Maar de manier waarop dit wordt aangebracht is zo onwaarschijnlijk geforceerd: 50-jarige wordt verliefd op 23-jarige, die later zijn dochter blijkt te zijn, en dan kort daarop sterft na een adderbeet. Bovendien is de stijl zeer rudimentair, in korte, nukkige, onbewogen zinnen (bewust wellicht, als weergave van de nuchtere hoofdpersoon), zodat het soms afstotend werkt. Alleen het laatste deel is weer op het niveau van Stiller.
Tussen de bedrijven door heeft Frisch ook droge, essay-achtige stukken geplaatst met onder meer een wel zeer heftige uitval tegen de Amerikanisering van de wereld, die voor hem neerkomt op een blinde vertechnisering en oppervlakkig materialisme.
Doet vanwege het morele dilemma en de wat gezochte plot aan Graham Greene denken, ook diens belangrijkste boeken verschenen in de jaren 1950. En ook zij zijn thematisch stilaan verouderd. ( )