Twee jonge Italianen, Gemma en Diego, krijgen een relatie. Via vriend Gojko komen ze terecht in de gruwelen van de belegering van Serajewo tijdens de Balkanoorlog van de jaren negentig. Het verhaal springt op en neer van de reis die Gemma een aantal jaren later maakt met haar zoon Pietro (16) naar de periode waarin ze met Diego en Gojko in Serajewo verbleef temidden van de meest barre oorlogsomstandigheden. De kinderwens van het stel wordt op een wel heel bizarre en onverwachte wijze vervuld: de oorlog die zoveel mensenlevens verwoest blijkt ook weer nieuw leven te schenken. Deze roman leest als een eigentijdse thriller, waarin een schril contrast bestaat tussen de liefde van twee personen die alles uit het leven willen halen en de oorlog die alleen maar verliezers achterlaat. De lezer blijft weinig bespaard aan afschuwwekkende oorlogsgebeurtenissen, die in detail beschreven worden, hetgeen het boek wel tot zware kost maakt. Maar de Italiaanse schrijfster (1961), die doorbrak met 'Ga niet weg' (bekroond met de Premio Strega), slaagt er wel in het verhaal uit te tillen boven louter beschrijvingen

Ik heb het boek gekregen van mijn zus. Heb het in amper 2 dagen uitgelezen. Wat een mooie beschrijvingen van zoveel tragiek, verdriet en (levens) thema's. Een boek dat ik nog lang bij me zal dragen. ( )

De verhaal van Sarajevo, de stad ‘die is aangetast door de pijn en nu zwijgt’, wordt gemengd met een liefdesgeschiedenis en een ode aan de ons nog resterende menselijkheid.
Het verhaal is prima te vertellen, maar niet samen te vatten.

De lijvige roman -vijfhonderd pagina’s- levert een oorlogsbeeld dat zeker niet alledaags is en vol blijkt van een tragiek die -zou je denken- niet binnen één leven valt te verwerken.
Luister naar de schrijfster wanneer zij verhaalt over Vesna: ‘Op een dag herkende ze haar vader in een filmpje op tv, hij was een van de beulen van Srebrenica. Vesna heeft zes jaar lang niet gepraat. Haar moeder heeft haar man verlaten en dit zwijgende kind bij ons gebracht. Op de dag dat ze weer begon te praten moesten we allemaal huilen…..’

Een treurige geschiedenis, een permanent gevecht tussen hoop en verschrikking, Overwint de liefde ? De lezer mag het zelf uitmaken; de schrijfster meent het maximale te hebben bereikt met de constatering dat ‘het leven een leegte is die in een andere leegte kruipt en hem vreemd genoeg opvult’.

De in het boek voorkomende personages zijn levensecht, de verhaallijnen zijn niet gezocht en de onderlinge relaties worden fijnmazig beschreven. De relatie dochter/vader bij voorbeeld wordt met meesterhand getekend.

Vanmorgen het boek uitgelezen, de hond geroepen en naar buiten gegaan. De witte polders waren bezet door vogels die door de stabij werden genegeerd en toch heb ik hem het boek niet voorgelezen ! ( )