Heel mooie beschrijvingen van het 19de eeuwse Zuid-Westen van Noord-Amerika. Je hebt er wel op zijn minst een woordenboek bij nodig, want de 'onnederlandse' woorden zijn legio en de uitgever heeft zich weinig moeite getroost om een gedegen verklarende woordenlijst toe te voegen. Dit bemoeilijkt het vlot lezen ten zeerste.
Helaas ontbreekt er ook een echt verhaal. De roman bestaat - naast de landschapsbeschrijvingen- vooral een opsomming van bloederige afrekeningen en doodslag.Je zit voortdurend te wachten tot er een verhaal komt, en je blijft daardoor lezen, maar het komt er nooit van. Op de duur gaan die landschapsbeschrijvingen ook vervelen en heb je de neiging ze gewoonweg over te slaan.
Ondanks de geweldige stijl toch een onbevredigend boek. ( )

Ergens rond 1850. Een jongen loopt van huis weg en sluit zich aan bij een bende scalpenjagers die het grensgebied tussen Mexico en de VS onveilig maken.

De jongen doet in vele opzichten denken aan John en Billy uit de Grenslandtrilogie, maar hij blijft naamloos en - allicht niet toevallig - onpersoonlijker. Ook de andere personages, 'kapitein' Glanton en 'rechter' Holden in het bijzonder, laten niet echt in hun ziel kijken. McCarthy beschrijft koel en afstandelijk. De gebeurtenissen spreken dan ook wel voor zich. Het boek is gebaseerd op historische feiten. Dee Browns 'Begraaf mijn hart bij de bocht van de rivier' is nooit ver weg. Uiteindelijk is het een soort 'natuurlijke historie van de wreedheid', een fijne beschrijving van destructieve neigingen die tot volle wasdom komen.

Bij de lectuur komt een grondig kennis van de fauna, de geologie en de geografie van het grensgebied tussen Mexico en de VS van pas. McCarthy is immer meticuleus in zijn (natuur)beschrijvingen.

Geen boek voor gevoelige zielen. ( )

Het is altijd mijn indruk geweest dat je zelf een Amerikaan moet zijn om iconische romans als Moby Dick echt te kunnen appreciëren. Met dit werk lijkt dat ook het geval. Ik merk dat dit boek vooral in de VS op handen wordt gedragen, en zelfs dikwijls met Moby Dick wordt vergeleken, en dat de meeste Europeanen er zich onbegrijpend en met afschuw van afkeren. Die afschuw heeft uiteraard in eerste instantie te maken met het gratuite geweld in de roman, zelfs de bijna esthetiserende verheerlijking van geweld. Natuurlijk hebben we in Europa ook wel onze eigen reeks gewelddadige romans (Oorlogsroes van Ernst Jünger bijvoorbeeld), die desondanks als literaire hoogtepunten worden gezien, dus waarom dit werk ook niet.
Want ook van deze roman kan je - als je wil - "genieten": de taal van McCormack is briljant beeldend als het over ruwe landschappen (vooral woestijnen) gaat en zelfs de geweldsscènes zijn met bijzonder literair talent in beeld gebracht. De setting, het Amerikaans-Mexicaans grensgebied rond het midden van de 19de eeuw en het tuig van indianen, gelukzoekers en scalpjagers dat er rondwaart, geeft daar alle gelegenheid toe. Maar dan moet je wel een verhaal te vertellen hebben en dat mis ik hier compleet. Er is uiteraard de "kid", door wiens ogen we het grootste deel van de actie waarnemen, maar McCormack doet eigenlijk weinig met dit personage. Hetzelfde probleem heb ik met de figuur van de "Judge", een imposante kale reus die vooral duivelachtig rondloopt, als personificatie van het kwaad, een soort van dr Kurtz uit Heart of Darkness. McCormack geeft zijn boek een epische ondertoon, en dat is best imponerend (zeker ook omdat het in een soort van archaïsch-bijbels Engels is geschreven) maar dan zou er best ook een verhaallijn in te vinden moeten zijn. En vooralsnog heb ik dat niet ontdekt. ( )