StartGroepenDiscussieMeerTijdgeest
Doorzoek de site
Onze site gebruikt cookies om diensten te leveren, prestaties te verbeteren, voor analyse en (indien je niet ingelogd bent) voor advertenties. Door LibraryThing te gebruiken erken je dat je onze Servicevoorwaarden en Privacybeleid gelezen en begrepen hebt. Je gebruik van de site en diensten is onderhevig aan dit beleid en deze voorwaarden.

Resultaten uit Google Boeken

Klik op een omslag om naar Google Boeken te gaan.

Bezig met laden...

Het einde van het spel (1951)

door Graham Greene

Andere auteurs: Zie de sectie andere auteurs.

LedenBesprekingenPopulariteitGemiddelde beoordelingAanhalingen
6,4951711,468 (3.94)462
Vertaling van: The end of the affair. - London : Heinemann, 1951. - Oorspronkelijke titel: Het einde van het spel. - Amsterdam : Contact, 1951. - (Contact-boekerij). 2014-23-12
Onlangs toegevoegd doorPocheFamily, azazim, Repelsteeltje, ANPUGE, korridosor, srbr1212, PlumfieldLL, jerfjerf, besloten bibliotheek
Nagelaten BibliothekenAnne Sexton, Evelyn Waugh , Anthony Burgess
Bezig met laden...

Meld je aan bij LibraryThing om erachter te komen of je dit boek goed zult vinden.

Op dit moment geen Discussie gesprekken over dit boek.

» Zie ook 462 vermeldingen

Engels (162)  Nederlands (2)  Deens (1)  Portugees (Brazilië) (1)  Italiaans (1)  Spaans (1)  Zweeds (1)  Hebreeuws (1)  Alle talen (170)
Toon 2 van 2
Morele en religieuze dilemma’s zijn nooit ver weg in het oeuvre van Graham Greene. De Britse schrijver (1904-1991) schreef enkele boeken die expliciet als ‘katholieke’ romans worden beschouwd. En deze ‘Einde van de affaire’ (1951) is de meest bekende daarvan. Maar verwacht geen vrome of devote schrijfsels, Greene werd vooral aangetrokken door de noties van menselijke zwakheid en zondigheid en zijn protagonisten zijn dus bijna altijd figuren van bedenkelijk moreel allooi, tenminste als je hen bekijkt vanuit een strikte ethiek. De hoofdrolspelers in dit verhaal, de schrijver-verteller Maurice Bendrix en Sarah Miles staan nogal cynisch in het leven, geloven in niks en hebben er dan ook geen probleem mee de ene na de andere relatie aan te gaan, ook al zijn ze – in het geval van Sarah – netjes getrouwd.

De sterkte van deze roman is het vertelperspectief, namelijk dat van Bendrix. Hij is de cynische nihilist bij uitstek, die zelfs met kwaadwillig sarcasme omgaat met de echtgenote van zijn minnares. Maar Greene heeft van Bendrix tegelijk een ambivalent figuur gemaakt, die voortdurend peilt wat er omgaat in Sarah zelf, haar zelfs wantrouwt, en haar vervolgens ronduit gaat haten omdat ze hem van de ene op de andere dag heeft laten vallen. Maar blijkbaar heeft Sarah bij hem tegelijk een gevoelige snaar geraakt, want zelf twee jaar later laat ze hem niet koud en is hij ronduit jaloers als hij hoort dat ze een nieuwe minnaar zou hebben.
Tot dusver, alles goed, meer zelfs: het is ronduit knap hoe gelaagd en rijk Greene zijn protaganisten op papier zet. Zowel Bendrix als Sarah zijn duidelijk figuren die gedreven worden door een permanente onrust, en heel ambigu in het leven staan.

Maar dan tilt Greene zijn verhaal naar een heel ander niveau en komt de religieuze kwestie centraal te staan, met name worsteling met het geloof in God. Schrijftechnisch brengt Greene dat knap aan door inzicht te geven in het dagboek van Sarah en de evolutie die ze heeft doorgemaakt. Vervolgens schetst hij hoe Bendrix daar furieus op reageert, maar uiteindelijk op zijn eigen manier ook overstag gaat. In beide gevallen speelt een doodservaring een bepalende rol. Dat het verhaal zich afspeelt tegen de achtergrond van de tweede wereldoorlog, met London onder de Blitz en later ook onder de V1’s, zet dat extra op scherp.

Nog eens: compositorisch is dit knap gedaan van Greene, met een opvallende parallelle evolutie bij Sarah en bij Bendrix. Maar waar ik moeite mee heb, is hoe existentieel die religieuze worsteling van de protagonisten wordt ingevuld. Greene suggereert dat zowel Sarah als Bendrix zo verrast zijn door de totale liefde die ze – tot hun beider verrassing – voor elkaar blijken te voelen, dat ze die niet anders kunnen koppelen dan aan de uitzonderlijke liefde voor God, ook al geloven ze daar niet echt in: “The words of human love have been used by the saints to describe their vision of God, and so, I suppose, we might use the terms of prayer, meditation, contemplation to explain the intensity of the love we feel for a woman”.

Nu zijn gevoelens van intense liefde – hoe kort ook – van een bijzondere aard, ze maken het leven tot zoveel meer dan een grijze opeenvolging van gebeurtenissen. Maar Greene maakt van de religieuze ervaring een absoluut gegeven, een obsessie die staat of valt met het geloof in een persoonlijke God, een geloof dat wel degelijk een wereld van verschil maakt, zowel in zijn berustende (Sarah) als in zijn strijdbare (Bendrix) vorm. Wellicht is die absolute obsessie een afspiegeling van Greenes persoonlijk gevecht, die zich onder invloed van zijn echtgenote wel bekeerde tot het katholicisme, maar er tegelijk fel is mee blijven worstelen.

Maar om eerlijk te zijn ik heb daar persoonlijk weinig boodschap aan. Greene’s relieuze thema weerspiegelt een godsbeeld dat 70 jaar geleden in Europa nog relevant was, maar nu al lang niet, of toch niet meer in die vorm. Dat maakt dat deze roman voor een lezer van vandaag erg geforceerd aandoet, en in die zin achterhaald. In het kort: ik ben absoluut onder de indruk van het schrijverschap van Green, maar desondanks is dat niet helemaal een geslaagde roman. ( )
2 stem bookomaniac | May 8, 2022 |
Morele en religieuze dilemma’s zijn nooit ver weg in het oeuvre van Graham Greene. De Britse schrijver (1904-1991) schreef enkele boeken die expliciet als ‘katholieke’ romans worden beschouwd. En deze ‘Einde van de affaire’ (1951) is de meest bekende daarvan. Maar verwacht geen vrome of devote schrijfsels, Greene werd vooral aangetrokken door de noties van menselijke zwakheid en zondigheid en zijn protagonisten zijn dus bijna altijd figuren van bedenkelijk moreel allooi, tenminste als je hen bekijkt vanuit een strikte ethiek. De hoofdrolspelers in dit verhaal, de schrijver-verteller Maurice Bendrix en Sarah Miles staan nogal cynisch in het leven, geloven in niks en hebben er dan ook geen probleem mee de ene na de andere relatie aan te gaan, ook al zijn ze – in het geval van Sarah – netjes getrouwd.

De sterkte van deze roman is het vertelperspectief, namelijk dat van Bendrix. Hij is de cynische nihilist bij uitstek, die zelfs met kwaadwillig sarcasme omgaat met de echtgenote van zijn minnares. Maar Greene heeft van Bendrix tegelijk een ambivalent figuur gemaakt, die voortdurend peilt wat er omgaat in Sarah zelf, haar zelfs wantrouwt, en haar vervolgens ronduit gaat haten omdat ze hem van de ene op de andere dag heeft laten vallen. Maar blijkbaar heeft Sarah bij hem tegelijk een gevoelige snaar geraakt, want zelf twee jaar later laat ze hem niet koud en is hij ronduit jaloers als hij hoort dat ze een nieuwe minnaar zou hebben.
Tot dusver, alles goed, meer zelfs: het is ronduit knap hoe gelaagd en rijk Greene zijn protaganisten op papier zet. Zowel Bendrix als Sarah zijn duidelijk figuren die gedreven worden door een permanente onrust, en heel ambigu in het leven staan.

Maar dan tilt Greene zijn verhaal naar een heel ander niveau en komt de religieuze kwestie centraal te staan, met name worsteling met het geloof in God. Schrijftechnisch brengt Greene dat knap aan door inzicht te geven in het dagboek van Sarah en de evolutie die ze heeft doorgemaakt. Vervolgens schetst hij hoe Bendrix daar furieus op reageert, maar uiteindelijk op zijn eigen manier ook overstag gaat. In beide gevallen speelt een doodservaring een bepalende rol. Dat het verhaal zich afspeelt tegen de achtergrond van de tweede wereldoorlog, met London onder de Blitz en later ook onder de V1’s, zet dat extra op scherp.

Nog eens: compositorisch is dit knap gedaan van Greene, met een opvallende parallelle evolutie bij Sarah en bij Bendrix. Maar waar ik moeite mee heb, is hoe existentieel die religieuze worsteling van de protagonisten wordt ingevuld. Greene suggereert dat zowel Sarah als Bendrix zo verrast zijn door de totale liefde die ze – tot hun beider verrassing – voor elkaar blijken te voelen, dat ze die niet anders kunnen koppelen dan aan de uitzonderlijke liefde voor God, ook al geloven ze daar niet echt in: “The words of human love have been used by the saints to describe their vision of God, and so, I suppose, we might use the terms of prayer, meditation, contemplation to explain the intensity of the love we feel for a woman”.

Nu zijn gevoelens van intense liefde – hoe kort ook – van een bijzondere aard, ze maken het leven tot zoveel meer dan een grijze opeenvolging van gebeurtenissen. Maar Greene maakt van de religieuze ervaring een absoluut gegeven, een obsessie die staat of valt met het geloof in een persoonlijke God, een geloof dat wel degelijk een wereld van verschil maakt, zowel in zijn berustende (Sarah) als in zijn strijdbare (Bendrix) vorm. Wellicht is die absolute obsessie een afspiegeling van Greenes persoonlijk gevecht, die zich onder invloed van zijn echtgenote wel bekeerde tot het katholicisme, maar er tegelijk fel is mee blijven worstelen.

Maar om eerlijk te zijn ik heb daar persoonlijk weinig boodschap aan. Greene’s relieuze thema weerspiegelt een godsbeeld dat 70 jaar geleden in Europa nog relevant was, maar nu al lang niet, of toch niet meer in die vorm. Dat maakt dat deze roman voor een lezer van vandaag erg geforceerd aandoet, en in die zin achterhaald. In het kort: ik ben absoluut onder de indruk van het schrijverschap van Green, maar desondanks is dat niet helemaal een geslaagde roman. ( )
  bookomaniac | Mar 14, 2010 |
Toon 2 van 2
In "The End of the Affair" the splendidly stupid private detective, Alfred Parkis, and his apprentice son, and the maudlin grifter who is the heroine's mother, equal the best of the seedy supernumeraries of his other novels. It is savage and sad, vulgar and ideal, coarse and refined, and a rather accurate image of an era of cunning and glory, of cowardice and heroism, of belief and unbelief.
toegevoegd door John_Vaughan | bewerkNY Times, George mayberry (Jul 12, 2011)
 
Great romantic novels are about pain and hate, and among the greatest is Graham Greene's searing The End of the Affair. It is one of the most forensic and honest analyses of love you will ever read.
toegevoegd door John_Vaughan | bewerkIndepedent, UK, Sally Emerson (Jul 9, 2011)
 

» Andere auteurs toevoegen (15 mogelijk)

AuteursnaamRolType auteurWerk?Status
Greene, Grahamprimaire auteuralle editiesbevestigd
Ali, MonicaIntroductieSecundaire auteursommige editiesbevestigd
Buckley, PaulOmslagontwerperSecundaire auteursommige editiesbevestigd
Cronin, BrianArtiest omslagafbeeldingSecundaire auteursommige editiesbevestigd
Firth, ColinVertellerSecundaire auteursommige editiesbevestigd
Gorra, MichaelIntroductieSecundaire auteursommige editiesbevestigd
Hogarth, PaulArtiest omslagafbeeldingSecundaire auteursommige editiesbevestigd
Kitchen, MichaelVertellerSecundaire auteursommige editiesbevestigd
Je moet ingelogd zijn om Algemene Kennis te mogen bewerken.
Voor meer hulp zie de helppagina Algemene Kennis .
Gangbare titel
Oorspronkelijke titel
Alternatieve titels
Oorspronkelijk jaar van uitgave
Mensen/Personages
Belangrijke plaatsen
Informatie afkomstig uit de Engelse Algemene Kennis. Bewerk om naar jouw taal over te brengen.
Belangrijke gebeurtenissen
Verwante films
Informatie afkomstig uit de Engelse Algemene Kennis. Bewerk om naar jouw taal over te brengen.
Motto
Man has places in his heart which do not yet exist, and into them enters suffering in order that they may have existence. - Léon Bloy
Opdracht
To C.
Eerste woorden
A story has no beginning or end: arbitrarily one chooses that moment of experience from which to look back or from which to look ahead.
Citaten
Informatie afkomstig uit de Engelse Algemene Kennis. Bewerk om naar jouw taal over te brengen.
Henry had his tray, sitting up against two pillows in his green woollen dressing-gown, and in the room below, on the hardwood floor, with a single cushion for support, and the door ajar, we made love.
I suppose Germany by this time had invaded the Low Countries: the spring like a corpse was sweet with the smell of doom,...
Laatste woorden
(Klik om weer te geven. Waarschuwing: kan de inhoud verklappen.)
Ontwarringsbericht
Uitgevers redacteuren
Auteur van flaptekst/aanprijzing
Oorspronkelijke taal
Informatie afkomstig uit de Engelse Algemene Kennis. Bewerk om naar jouw taal over te brengen.
Gangbare DDC/MDS
Canonieke LCC

Verwijzingen naar dit werk in externe bronnen.

Wikipedia in het Engels (1)

Vertaling van: The end of the affair. - London : Heinemann, 1951. - Oorspronkelijke titel: Het einde van het spel. - Amsterdam : Contact, 1951. - (Contact-boekerij). 2014-23-12

Geen bibliotheekbeschrijvingen gevonden.

Boekbeschrijving
Haiku samenvatting

Nagelaten Bibliotheek: Graham Greene

Graham Greene heeft een Nagelaten Bibliotheek. Nagelaten Bibliotheken zijn de persoonlijke bibliotheken van beroemde lezers, ingevoerd door LibraryThing leden uit de Nagelaten Bibliotheken groep.

Bekijk Graham Greenes biografische profiel.

Zie Graham Greene's auteurspagina.

Actuele discussies

Geen

Populaire omslagen

Snelkoppelingen

Waardering

Gemiddelde: (3.94)
0.5
1 17
1.5 7
2 76
2.5 23
3 265
3.5 87
4 558
4.5 96
5 426

 

Over | Contact | LibraryThing.com | Privacy/Voorwaarden | Help/Veelgestelde vragen | Blog | Winkel | APIs | TinyCat | Nagelaten Bibliotheken | Vroege Recensenten | Algemene kennis | 203,210,698 boeken! | Bovenbalk: Altijd zichtbaar