Weergaloos zelfportret van de filosoof die verwachtte pas 'postuum geboren' te worden. Ecce homo, in 1888 vlak voor zijn geestelijke instorting voltooid, werd pas acht jaar na zijn dood (1908) voor het eerst uitgegeven, en ook nog ernstig onttakeld door Nietzsches op eigenroem bedachte zus. Nog steeds brengt de vraag hoe serieus deze met superieure ironie geschreven autobiografie moet worden genomen de grote geesten in beroering. Bijwijlen tot schaterlachen verleidend, bijwijlen tot gniffelen, vaak ook ongebreideld zelfingenomen en ronduit dreigend van toon, sleept Nietzsche de lezer mee door de dalen en pieken van zijn noodlotsgedreven, onvervangbare en schitterende bestaan in Turijn, Bazel, Bayreuth en Rome.
'Waarom ik zulke goede boeken schrijf', 'Waarom ik zo slim ben' en nog veel meer hoofdstukken dagen de lezer uit de vraag te beantwoorden of Nietzsche de hoogste graad van sarcasme had bereikt of op het randje van de waanzin balanceerde toen hij voldaan terugblikkend zijn leven en werk onder de loep nam. Ecce homo is een van de merkwaardigste autobiografieen aller tijden.
Recensie(s)
NBD|Biblion recensie
In 1888, twee maanden voordat hij waanzinnig werd, schreef Nietzsche in drie weken tijd een wijsgerige autobiografie met als titel 'Ecce Homo' (Zie de Mens). Hoofdstuktitels als 'Waarom ik zo wijs ben' en 'Waarom ik zulke goede boeken schrijf' geven al aan dat hij in dit werk niet gehinderd werd door bescheidenheid, maar dat neemt niet weg dat de tien hoofdstukken waarin hij zijn eerder verschenen werken bespreekt, de moeite van het lezen meer dan waard zijn. Erder verscheen al een vertaling van Pé Hawinkels in de Privé-domeinreeks*. Paul Beers heeft nu voor de onvolprezen Nietzsche-bibliotheek van De Arbeiderspers een nieuwe, nauwgezette vertaling gemaakt, op basis van de 'Kritische Studienausgabe' van Colli en Montinari. In een nawoord gaat hij uitvoerig in op de onvolledigheid van de tekst, en op de vermoedelijke inhoud van de ooit vernietigde bladen.

In "Ecce homo" komt Nietzsche naar voren als een blaaskaak. Hoofdstuktitels als "Waarom ik zo wijs ben", "Waarom ik zo knap ben" en "Waarom ik zulke goede boeken schrijf" zeggen genoeg. Nietzsche schreef dit boek in de herfst van 1888, enerzijds als autobiografische schets en anderzijds om iets over zijn boeken te schrijven. Hij geeft erg af op Duitsland, Duitse steden, het Duitse volk en de Duitse cultuur. In plaats daarvan roemt hij de Franse cultuur. Van Jodenhaat is niets te merken, daarom is het des te vreemder dat Nietzsche is ingelijfd bij het Nationaal-Socialisme. De inhoud is niet bijzonder, maar het is wel mooi opgeschreven, vandaar toch nog 3 sterren. ( )

Zeer zelfbewust, arrogant, hooghartig; Goede introductie tot zijn denken, een beetje schreeuwerig, maar toch goed te volgen ( )